1703 art201

ścią prace te prowadził w latach 1822—2 Edward Sabinę; na okręcie wojennym, danym do jego rozporządzenia przez rząd angielski, przebiegł on morza od równika aż do Szpicbergu, oznaczając w kilkunastu miejscach długość wahadła sekundowego.

Według obliczeń przeprowadzonych przez Listingu i przedstawionych towarzystwu naukowe-weinu getyngskiemu 1877, za wypadek średni wszystkich dotychczasowych obserwacyj wahadła przyjąć można na spłaszczenie ziemi liczbę 248 48 ‘ ^Wynik teu niety^lko różni od rezultatu

otrzymanego drogą pomiarów ale i różne ob-serwacye oddzielne dosyć znacznie odstępują od powyższej liczby Średniej.

Wahadło, jak już wiemy, kołysze się prędzej tam, gdzie natężenie siły ciężkości jest większe. Na natężenie to ma zaś wpływ nietylko działanie całej ziemi, ale siluie ujawnić muszą wpływ swój okolice najbliższe miejsca, w którem się dostrzeżenia prowadzą. Można przeto z góry przewidywać, że na stacyi śródlądowej, otoczonej dokoła gruntami stalemi, ciężkiemi, natężenie siły ciężkości winno być znaczniejszem niż na małych wyspach, śród rozległych mórz, zatem oblanych wodą, której gęstość jest 2 raza mniejszą od średniej gęstości mas, stanowiących skorupę ziemską. Wbrew jednak tak uzasadnionemu oczekiwaniu, ruch wahadła zdradza w ogólności