1703 art 501

!>1

inne są żelazem rodzimóm z niewielką ilością niklu—żelazo meteoryczne. Otóż w przypuszczeniu Dany głazy meteoryczne są szczątkami powłoki czyli litosfery, bryły zaś żelaza meteory -cznego szczątkami jądra czyli barysfery owych rozbitych ciał niebieskich, i podobną budowę przypisuje ziemi.

Nordenskjiild napotkał pod Ovifak na zachodnich brzegach Grenlandyi wielkie bryły żelazne-z których jedna ważyła przeszło 10,000, druga 4,000 kilogramów; bryły te uważa on nie za żelat., zo meteoryczne, ale za masy wyrzucone z głębi ziemi wraz z bazaltem, który uległ zwolna zwie-trzniiii i oswobodził uwięzione w nim żelazo.— Gdyby przypuszczenie to było prawdziwem, mogłoby stanowić slaby wprawdzie, ale bezpośredni dowód poglądu Dany. I odwoływanie się do meteorytów także na bardzo wątłej oparto jest podstawie, bo wedle poglądów obecnych zwykło się je uważać chętniej za samoistne ciałka niebieskie, aniżeli za utwory z rozbicia ciał niebieskich powstałe.

Zapewne składa się bryła ziemska z warstw wspólśrodkowych, których gęstość ku środkowi ziemi wzrasta. Ale według jakiego prawa wzrost ten zachodzi, jest dla nas rzeczą nieznaną. Wiemy, że temperatura powiększa się w miarę zagłębiania się w ziemię, ale nie wiemy, jak daleko powiększanie to sięga; pojmujemy, że ciśnienie