18719 P1090379

chlubili się z tego mówiąc: „Bogaśmy polskiego zabili i nie damy go inaczej, aż nam tak wiele śrebra przywieźć król każe, jako ciało samo zaważy". Nie żałował się na tak wielką utratę pan on pobożny, wiedząc jako go Pan Bóg w wielkich a sławnych zwycięstwach za przyczyną tego świętego szczęścił, nad wszytki skarby nadrożej sobie członki w których Duch Święty przemieszkawał i pałac Boskiego przebywania poczytając, zebrał wielką kupę śrebra i posłał do Prus. Ale Pan Bóg nabożeństwo i chęć pobożną Bolesławowę cudem wielkim uczcił i swego męczennika zasługę wsławił, bo ciało ono tak się lekkie na wagach stało, iż barzo mało śrebra wzięło. Z jaką czcią i radością, tryjumfem i pokorą on król z kapłaństwem i ludem swym ciało ono pierwej do Trzemeszna [46], potym do Gniezna prowadził — baczeniu twemu polecam czytelniku. Gdzie cudami wielkimi słynie po dziś dzień i korony - polskiej, której wielkim obrońcą i patronem zostaje, przed sędzią i Bogiem naszym Jezusem, którego z Ojcem i z Duchem Świętym moc, sława i rozkazowanie na wieki. Amen.

OBROK DUCHOWNY

O CNOTACH I SZCZĘŚCIU TEGO BOLESŁAWA CHABREGO I KORONY OTRZYMANIU ZA PRZYCZYNĄ SW. WOJCIECHA,

I O NAUCE TEGO ŚWIĘTEGO W „BOGARODZICY" ZAMKNIONEJ

Im więcej panowie i królowie świetcy Panu Bogu pokorni byli, tym sroższy i hardszy nieprzyjaciołom swoim zostawali. Im szerzej chwałę Bożą rozmnażali, tym szerzej i dalej państwa ich Pan Bóg rozmnażał. Im więcej kapłany abo raczej Chrystusa w nich czcili i kościoły nadawali, i na wzór Dawida króla miłowali cześć domów Bożych, tym je więcej czcił i wynosił Pan Bóg, i państwa ich wszelkim dobrem bogacił. Piszą krojniki nasze, jako to był gorący Chabry w nabożeństwie i rozmnożeniu wiary świętej katolickiej, z Rzymu od Stolicy Apostolskiej za ojca jego wziętej: kościołów i biskupstw wiele fundował, klasztorów nabudował, dla drzewa krzyża świętego klasztor na Łysej Górze postawił [47]. O żadną się rzecz pilniej

nie starał, jako o rozszerzenie wiary Chrystusowej a wykorzenienie bałwochwalstwa z onych nowo nawróconych ludzi swoich. O żadną się rzecz barziej nie gniewał, jako o wzgardę rzeczy Bogu i wierze służących. Żadnego występku srodzej nie karał, jako krzywdy kościelne i duchowieństwa, gdy się kto śmiał na kapłany i duchowne dobra targać. Wszytkie kościoły od ciężarów pospolitych wojennych i podatkowych wyzwolił i wieczną wolnością darował. Sain, objeżdżając powiaty, doglądał, jeśli by się jeszcze gdzie co pogaństwa i zabobonów ich zawadzało. Czcił wielce kapłany, tak iż żadnemu nigdy stać przed sobą nie dopuścił, ale siedzieć, gdy sam siedział, kazał. A św. Wojciecha męczennika Bożego i pasterza swego tak uczcił, iż po dziś dzień to znaczno w Gnieźnie i w gnieźnieńskim kościele, którego sobie za osobnego patrona i obrońcę w niebie królestwa swego obrał. Na czym jako się nie omylił, jako go Pan Bóg niezliczonymi prawie zwycięstwy wsławił i państwa jego rozszerzył, miło barzo czytać i słuchać. Na wschód słońca postawił granice i żelazne słupy u Niepru [48], na zachód u rzeki Sale w saskiej ziemi [49], na północy słupy jednakież, granicząc państwo swe u rzeki Ossy[50], sławnie i zwycięską ręką zasadził. Zwojował Ruskie wielkie i szerokie, z którymi cesarze carogrodcy [51] mieli ciężkie wojny, państwa bogate i zacne; skrócił i zhołdował Prusy, starł Niemce i Sasy, podbił pod się Czechy, Morawce, Kaszuby, Pomorzany. Więcej bitew wygrał, niżli drugi o nich czytał. Rząd wielki, doma sprawiedliwość i wielką u poddanych miłość zachował, a lud swój w sławę i cnotę wprawił.

Na koniec patrz, co mu św. Wojciech, którego tak żywego jako umarłego, a w nim Chrystusa uczcił, zjednał. Cesarz Otto trzeci [52], mając w znajomości i miłości Wojciecha świętego, gdy się o jego męczeństwie dowiedział, w potrzebie swej, aby go Pan Bóg przez jego przyczynę wysłuchał, ślubował Bogu nawiedzić grób męczennika świętego i siedm mil iść pieszymi nogami do niego. O czym Bolesław wiedząc, z wielką go czcią przyjął jako gościa swego w Poznaniu i suknem siedm mil drogę z Poznania do Gniezna usławszy, sam z nim szedł pieszo

51