38235 Obraz@9

element fabuły³, brał udział Eno,

oma dostarczyć

czasem zdarzały

boczona historia w której Slavoj ₁ kilka przydają muzyka Eno ywoływane na-ąskich, mocno

•siątych ubieg" icepcje muzy-tów, nagrywał sych jego pty^

iaroldBudd, i nagraniowej Tych okolicz-:hciał się podgrywającej apartament

•k, a przede )wiem apar-,no, niejako ia dodatko-rejestrując

orzypadko-

ąc statywu, sywany był

omutaiekóu). ii” Jowiadu-

177 Hilli°ⁿ

Paraobrazy. Audiowizualne eksperymenty Briana Eno 469

w formacie 4:3, ale 3:4. Dosyć szybko uświadomił sobie przy tym, . _ta drobna, wydawałoby się, zmiana (przy jednoczesnym obróceniu telewizora) daje interesujący efekt, co uzmysławiali mu pierwsi widzo-I jego realizacji, oglądający je w hotelowym apartamencie. Monitor telewizyjny przestawał być postrzegany jako miejsce dla prezentacji hi-storiio charakterze narracyjnym i fabularnym, przede wszystkim stawał I się płaszczyzną uobecniania się obrazu(ów). Zmiana formatu obrazu w prosty sposób niejako zmieniała funkcję telewizyjnego monitora, ale I jednocześnie prowokowała do postawienia podstawowych pytań na temat medialnej natury tego przekaźnika. Potrzebna była do tego kamera wideo, która będąc częścią dyspozytywu wideo, dokonać mogła swego rodzaju subwersywnego zamachu na tradycyjne pojmowanie odbiornika l &ewizyjnego, jak również telewizji jako swoistego medium.

ŁlTelewizja rozwijała się jako substytut kina, które rozwijało się jako substy-teatru. Wartości teatru - literackość, ciągłość i narracyjna koherencja - do dzisiaj zdominowały kulturę telewizyjną. Przestrzeń obrazowa teatru ■apozostała nienaruszona na małym ekranie. Jak inaczej możemy pomyśleć o TV? Dlaczego nie potraktować jej jako późnodwudziestowiecznego sposobu tworzenia obrazów? Nie musimy wykluczyć żadnej z możliwości, ja-I ; kie były wykorzystywane w krótkiej historii telewizji, ale zamiast ponownie I    ocenić ją jako część wielu inspirujących koncepcji historycznych - możemy

potraktować telewizję jako nowy żywotny element współczesnej kultury ^Bkzualnej⁵.

Eno swoje pierwsze doświadczenia z kamerą wideo sytuuje w kon-[ tekście praktyk telewizyjnych z bardzo prozaicznego powodu - jego filmowanie początkowo nie miało znamion aktywności artystycznej, było raczej niezobowiązującym sposobem odkrywania nowego technologicznego narzędzia, jakim w tamtym czasie była dla artysty kamera (oraz telewizyjny monitor). Sposób podejścia do telewizyjnego medium nie jest jakąś teoretycznie ugruntowaną i głęboko przemyślaną strategią, a raczej swego rodzaju intuicyjną próbą przełamania stereotypowego jej taktowania i wykorzystywania. Pierwsze video paintings, publikowane

B. Eno: The Futurę ofTeleuision. W 77Million...