42599 Obraz2 (33)

234 AMERYKAŃSKI FENIKS

Członkiem loży pozostał do końca życia. Mając 25 lat otrzymał pierwszy stopień oficerski armii brytyjskiej. Mając 1,88 metra wzrostu i ważąc około 90 kilogramów był postacią, która wywierała wrażenie swoim wyglądem.

Jednym z jego zadań była obserwacja francuskich oddziałów w zapalnych rejonach granicznych. Zawarty w roku 1748 traktat Aix-la-Chapelle zakończył Wojnę Króla Jerzego i przywrócił Francji część teiytoriów. Zarówno Anglia, jak i Francja zyskały na rej przerwie w działaniach wojennych, ponieważ wprowadziły one oba państwa w stan zadłużenia. Nawet inflacyjne papierowe pieniądze, których oba państwa używały do opłacania wydatków wojennych, nie zapobiegty poważnym kłopotom finansowym, do których wojny zawsze doprowadzają.

Pokój między nimi trwał niestety niespełna dziesięć lat. Zdaniem niektórych historyków został on złamany przez Waszyngtona podczas jednego z jego wojskowych wypadów w rejon doliny Ohio. Waszyngton i jego ludzie zauważyli wówczas grupę francuskich żołnierzy i bez ostrzeżenia otworzyli do nich na jego rozkaz ogień. Okazało się, że żołnierze Waszyngtona zaatakowali grupę ambasadorów francuskich podróżujących w towarzystwie zwyczajowej eskorty wojskowej. Francuzi twierdzili później, że jechali na konferencję, której celem miało być wyjaśnienie z Brytyjczykami pewnych spraw spornych zaistniałych w rejonie Ohio. Waszyngton usprawiedliwiał swój atak, twierdząc, że Francuzi „czaili się" i że ich powoływanie się na dyplomatyczny immunitet było zwykłym wybiegiem. Jakakolwiek by nie była prawda, Francuzi uważali, że stali się ofiarami nie sprowokowanej napaści. W rezultacie wkrótce potem rozgorzała kolejna wojna francusko-biytyjska, która przeniosła się również na Europę, gdzie nazwana została Wojną Siedmioletnią.

Była to straszliwa wojna. Według Fryderyka Wielkiego zginęło w niej 853.000 żołnierzy i kilkaset tysięcy cywilów. Zarówno Anglia, jak i Francja odniosły z jej powodu olbrzymie szkody ekonomiczne. Po jej zakończeniu Anglia stanęła przed koniecznością zapłacenia, głównie finansowym elitom, długu w wysokości 136 milionów funtów. Aby go spłacić, angielski parlament nałożył na obywateli swojego kraju ogromne podatki. Gdy obciążenie nimi okazało się zbyt wysokie, opodatkowano również amerykańskie kolonie. Podatki te stały się wkrótce kością niezgody między Anglią i kolonistami, którzy zaczęli się temu przeciwstawiać.

Kolejną zmianą wywołaną przez tę wojnę było odejście Flanowerczyków od polityki utrzymywania małej stałej armii w Biytanii. W rezultacie nastąpił jej rozrost, któiy wywołał konieczność dalszego wzrostu opodatkowania obywateli. Ponadto zaistniała potrzeba rozkwaterowania około 6.000 brytyjskich żołnierzy w Ameryce, co często prowadziło do naruszania prawa własności kolonistów i wywoływało dalszy wzrost niezadowolenia w koloniach.

Czwartą niepomyślną konsekwencją wojny, zwłaszcza dla kolonistów, było przystanie Anglii na żądania plemion indiańskich, które walczyły u boku Francuzów z powodu grabienia ich ziem przez brytyjskich kolonizatorów. Po zakończeniu wojny z Francuzami i Indianami Anglia wydała w roku 1763 proklamację, na mocy której teren rozciągający się między Appalachami i rzeką Mississippi nadany został Indianom. Poddanym biytyjskim nie wolno było się na nim osiedlać bez zezwolenia Korony, co drastycznie ograniczyło ekspansję na zachód.

Pierwszy nowy brytyjski podatek kolonialny wszedł w życie w roku 1764 i znany byl pod nazwą Prawa Cukrowego. Pobierany był od drewna, żywności, rumu i melasy. W następnym roku nałożono nowy podatek zwany Opłatą Stemplową, kuny miał iść na utrzymanie wojska w koloniach.

Wielu kolonistów sprzeciwiało się tym podatkom, a zwłaszcza sposobowi, w jaki |c zbierano. Na mocy brytyjskiego „nakazu pomocy" urzędnicy celni mogli szukać Importowanych bez tych opłat dóbr, gdzie chcieli. Mieli oni prawie nieograniczone pi .iwo rewizji i zajmowania tych dóbr bez konieczności uprzedniego powiadamiania i przedstawiania nakazu rewizji.

W październiku 1765 roku przedstawiciele dziewięciu kolonii spotkali się na Kongresie Opłaty Stemplowej w Nowym Jorku, gdzie ogłosili deklarację praw, w której wyrazili sprzeciw wobec podatków nałożonych przez parlament brytyjski, w króiym nie mieli swoich przedstawicieli. Deklaracja wyrażała również sprzeciw wobec wyroków sądów brytyjskiej admiralicji. Akcja ta odniosła częściowy sukces. W marcu 1766 roku, pięć miesięcy po kongresie, Opłata Stemplowa została zniesiona.

Wbrew szczerym chęciom brytyjskiego parlamentu zmierzającego do zaspokojenia niektórych żądań kolonistów w koloniach zaczęły narastać silne tendencje niepodległościowe. Kierowana przez Samuela Adamsa tajna organizacja nosząca nazwę „Synowie Wolności" przystąpiła do stosowania wobec Brytyjczyków przemocy u charakterze terroiystycznym. Paliła akta sądowe brytyjskiej admiralicji i łupiła domy urzędników królewskich. Kierowała także groźby pod adresem poborców podatkowych oraz innych urzędników brytyjskich. Synowie Wolności organizowali ekonomiczny bojkot namawiając kolonistów do wycofywania zamówień na btytyjs-kie towaiy. Działania te uderzafy w gospodarkę btytyjską, ponieważ kolonie byfy dla niej ważnym rynkiem zbytu. Sprawiły, że Brytania po raz kolejny ugięła się przed żądaniami kolonistów i zniosła wszystkie podatki, z wyjątkiem cła na herbatę. Posunięcia te byfy już jednak spóźnione, ponieważ rewolucyjne nastroje wzmogły się do lego stopnia, że nie sposób było już je zahamować. Wkrótce potem wybuchfy kiwawe zamieszki. 5 marca 1770 roku doszło do tak zwanej „masakry bostońskiej", w cz.isi* której brytyjscy żołnierze otworzyli ogień do protestującego tłumu zabijając pięć osób. Napięcie stale rosło i tworzyło się coraz więcej tajnych organizacji. 14 p.i/dziennika 1773 roku, trzy lata po bostońskiej masakrze, przebrani za Indian Koloniści wdarli się na pokłady brytyjskich statków zakotwiczonych w porcie bostońs-I. u u i wyrzucili do wody większość znajdującego się na nich ładunku, króiym była In i huta. Była to słynna „Bostońska bitwa o herbatę".

le akty buntu stafy się przyczyną nałożenia przez parlament brytyjski sankcji li.mdlowych na kolonistów, które dolały jedynie oliwy od ognia. W roku 1774 grupa kolonialnych przywódców powołała do życia Pierwszy Kontynentalny Kongres, które-i;o /.ulaniem było protestowanie przeciwko działaniom Brytyjczyków i nawofywanie do nieposłuszeństwa. W marcu 1775 roku Patrick Henry wygłosił na zjeździe w Wirginii sławną mowę, w czasie której powiedział: „Dajcie mi wolność albo mnie /.ibijcie". W niespełna miesiąc po tym przemówieniu wybuchła Amerykańska Rewo-Itii ja zapoczątkowana bitwą o Concord, w której po stronie kolonistów walczyła milU |.i, której członkowie nazywani byli „the minutę men". W potyczce tej zginęło