71387 strona (77)

kich. Lepsze wyniki osiągano w leczeniu objawów miejscowych niż ogólnych. Stosuje się wszystkie znane techniki. Dawki dobiera się proporcjonalnie do objętości i rozległości chorej tkanki, w granicach takich samych jak przy leczeniu bólu.

Wskazania do biostymulacji występują w procesach degeneracyjnych, regeneracyjnych i zapalnych, toczących się z bólem i bez niego, w chorobach dermatologicznych (trudno gojące się ubytki skóry i śluzówek, ograniczone wykwity, zmiany pou razowe i pooperacyjne w trakcie gojenia i blizny). Do nich należy leczenie żylako-watych owrzodzeri podudzi (w wielu publikacjach opisywane jest istotne skrócenie procesu gojenia i zmniejszanie się obrzęków). Ponadto w chorobach laryngologicznych (zapalenia, miejscowe ubytki, owrzodzenia, obrzęki, w kanałach nosowych i usznych, w krtani i gardle), w chorobach oczu (np. zapalenie aparatu łzowego, brzegu powiek) i w stomatologii (paradentozy, zmiany na śluzówkach, np. przy stosowaniu protez i in.).

Do laseroterapii kwalifikuje się zarówno stany ostre, jak i przewlekłe. Czasem lepsze wyniki uzyskiwano w stanach ostrych niż w przewlekłych. Zabiegi można stosować na skórę lub śluzówki, zarówno przy zachowanej ciągłości powłok, jak i na rany, owrzodzenia i inne zmiany chorobowe.

O skuteczności promieniowania laserowego decyduje głębokość i rozległość zmian chorobowych. Najlepiej reagują zmiany leżące w zakresie penetracji tego promieniowania. Do leczenia kwalifikują się te, których rozległość można objąć polem zabiegowym. Przy skanowaniu pole zabiegowe zasadniczo nie powinno przekraczać 500 cm², natomiast może mieć kształt nieregularny. Przy stosowaniu techniki punktowej rozległość pola stanowi mniej istotny problem.

Przeciwwskazania

Dotychczas nie opisano ubocznych skutków pl. Przyjmuje się, że nie należy stosować laseroterapii na okolice, w których może grozić krwawienie, na tkanki nowotworowe, infekcje lokalne nieswoiste i w stanach z wysoką gorączką. Nie rozstrzygnięty jest problem stosowania pl u niemowląt i kobiet ciężarnych. Notowano rzadko drobne zmiany skórne występujące po zabiegach pl.

2.8. Promieniowanie nadfioletowe

Promieniowanie nadfioletowe zostało podzielone na trzy części oznaczane literami: A, B i C. Pasmo UV-A lepiej niż B i C przenika przez powietrze i przez naskórek do skóry właściwej, gdzie jest absorbowane, powoduje słabe wzbudzanie atomów i prawie nie podnosi temperatury. Pasmo UV-B jest stosunkowo wąskie, wzbudza cząsteczki silniej niż UV-A, jest absorbowane w naskórku, powoduje słabe objawy jonizacji, daje najsilniejszy rumień i z tego powodu zostało wyodrębnione. Pasmo UV-C najsilniej wzbudza cząsteczki przez jonizację, jest absorbowane w naskórku.

Absorbcja fotonów UV wywołuje reakcje fotochemiczne, które wyrażają się zmianami na poziomie molekularnym. Pochłonięty foton wywołuje pobudzenie i zmianę w jednej cząsteczce, ale może ona zapoczątkować mniejszą lub większą kaskadę reakcji wtórnych, w wyniku których powstają produkty pochodne o bardzo

77