72632 Re exposure of DSC03269

IMMoy ptąywbdęy Związku Achąjskiego nie w pełni Jednak rozumy kh swoboda działania jest mocno ograniczona i próbowali prowadzić aati^ Gregi nflljU antyraymaką. W 147 r. doszło do ponownej interwencji ttsw. wqjna *chąj*ka), a w toku działań wojennych wąjeka konsola Mmmm spaliły Korynt (146 r.). Ostatecznie te z greckich poleh, stąpiły przeciwko Rzymowi, bezpośrednio podporządkowano namiestnikowi |L cedazui, a w innych wprowadzono ustrój oligarchiczny, co miało ułatwić koati& mad mmi Osobną prowincją, Achąję, na terenie Grecji utworzył dopierooj^ wisa August w 27 r. p.ne. Oprócz Grecji właściwej objęte nią zostały

4. Monarchia Seleukiifa

ASMDiltTUACJA I GOSPODARKA. Większa część ziem podbitych przez Alekaandn Wielkiego przypadła w udziale Selcukosowi. W skład jego monarchii, rozciągaj. ct& mą od wschodnich wybnety Morza Śródziemnego po Indus, wchodziły A^» Mphjsrs, Syria, Fenicja i Palestyna oraz Mezopotamia i Iran. Dla urnom swego pasowania nad tak wielkim terytorium Seleukos kontynuował zapoć*#, kowaną przez Aleksandra politykę zakładania nowych miast, zasiedlanychprra weteranów i greckich osadników. Seleukeja (łac. Seleucia) nad Tygrysem i Aa-liochla nad Orootesem zastąpiły Babilon jako stolice imperium. Nowo zakładu adasts organizowana były jako greckie poleis, a ich mieszkańcy cieszyli się datą nfcmltfntddąod królewskłęj administracji, podobnie jak obywatele starych grac-kkb ośrodków na wybrzsiach Azji Mniejszej. Warto podkreślić, te ta nowe fkftdujf nie alutyły integracji Greków z miejscową ludnością, ponieważ tylko ć pierwsi mogił być obywatelami miast, które posiadały status polis.

Znaczną autonomię    również tereny administrowane przez świąty

nie, w których wewnętrzną organizację Seleukidzi starali się nie ingerować. Przykładem są Feeeinunt i Hiera polis zarządzane przez kapłanów Kybele i Aur

gada.

Do monarchii Seleuiddów należały tak obszary rządzone przez dynastie W kałaych władoćw, którzy często nasili tytuły królewskie; płacili oni danlnj i dostarczali oddziały w (jakowe. W początkach H w. p.n.e. (wcześniej Palestyn* aalzteła do Egiptu) pewną autonomią w ramach państwa Seleukidów danjt riątetftydzL

. Zgodnie z hellenistyczną koncepcją monarchii król byt właścicielem petom. ate-Jak wynika z podanych uwag - zakres jego władzy byt różny w uhm* Zdtisgnterytorium. Na terenach autonomicznych króla reprezenw** 1 kcszUerza, którzy pilnowali kjalnoóei mieszkańców i uaiinfł _»głównym źródłem dochodów uzyskiwanych gMk »obszary administrowane były bezpośrednio przez «e#

Zianie należące do władcy, które w państwie stanowiły niewątpliwie większość, w źródłach określane aą nąjaąiag terminem choru ■tan. teren' Król mógł swoją ziemię sprzedać lob podarować osobie psy wat ag. a także przekazać Ją w czasowe użytkowanie, na ziemiach krółewekkh zakładano tak zazwyczaj osady wtgakowe i nowe palcu. Sonię nałetącą do władcy uprawiali zależni chłopi, których razem z nią można było spraedać lub przekazać. Zobowiązani oni byfi do składania królowi daniny ar pwnłądzn i nrwwłnictwa w prararh fałhKt-awyr-K w budowie dróg i umocnień).

Seleukidzi utrzymali odziedziczony po Acboaenidacb podział na satrapie skbtdąjące się z wielu małych okręgów administracyjnych. Od caeaów Antiocha ID (223-187 r.) namiestnicy satrapii nosili tytuł stratega. Prowadzili oni w imieniu króla wojny, nadzorowali płacenie i przekazywanie podatków, odpowiadali za rozpowszechnianie królewskich zarządzeń oraz sprawowali sądy i przewodniczyli obrzędom religijnym. Mianowali tei i nadzorowali urzędników niższego szczebla, z których większość miała zapewne niegreckie pochodzenie. Niewielu przedstawicieli ludności mięjscowąj miało ssana* osiągnąć eksponowane stanowiska na dworze królewskim, otoczenie króla było bowiem zdecydowanie helleńskie.

Dla pełniejszęj kontroli nad najdalszymi krainami, Mezopotamią i Iranem, wielu władców desygnowało specjalnych urzędników, stąjąeych ponad satrapami Zgodnie z obyczajem zapoczątkowanym przez Saleukosa I, który w 294 r. stworzył tai urząd dla swego syna, była to ftinkęja zarezerwowane najczęściej dis następcy tronu.

Rozpad państwa. Od początku źródłem słabości państwa Salaukidów był jego ibyt rozległy, trudny w administrowaniu obszar, zamieszkany przez ludność etnicznie bardzo zróżnicowaną.

Powolny rozpad monarchii rozpoczął się jut aa panowania Saleukosa I, który imussony był odstąpić Csandragupda s indyjskiej dynastii Mauijów część Ge-droąji i Arachoąji czyli dzisiejszy Pendtab. Syn Selsukosa, Antioch I tAntiochos 281-261 r.) utracił północną i środkową część Azji Mniejszej, gdzie powstały niszaletne królestwa: Bitynia, Pont, Paflagonia i Kapadocja. We Frygti natomiast swoje państwo swane Galaąją utworzyli Celtowie. Wydarzenia, niezwykle (rośne w skutkach dla przyasłośd monarchii, miały miejsca w połowie HI w. M-s. W Azji Mniejszej uniezależnił się wówczas Psrgamon, a na Wschodzie -Bsktria, 8ogdiapa i Partia.

Królem pMgamonu ogłosił się w 240 r. p.n.e. Afitaios I, który chcąc sabespia-ayć się przed interwencją Seleukidów sprzymierzył się z Rzymem. Attalidom adsło się wkrótce opanować całą południową Anatolię, byli oni bowiem głównymi bsasłkjeetaml pokoju w Apamei 088 r.), kończącego wegnę Antiocha HI Z Rzymem, na mocy którego otrzymali większość terenów utraconych przez Seleukidów. Ze Eumeaesa II (197-189 r.) Pergamon stał się największym państwem * Aąji Mniejszej. Synem i drugim z kolei następcą Eumenesa (po Attalosłe U) był Attałos m (139-138 r.). sławny se swego testamentu oddającego królestwo

379