78115 PTDC0004

b₂/c,

grupa 5

AZA

EZL. ->U I⁷ s - AJ

Hi

V

C_la (późna ?) - C_lh

grupa 6

(i

c - c /c

'"'Ib    ^v'W^v-'2

grupa 7a

jQl S I

e=a

c,„/c, - Cj-D,

grupa 7b

A

V.

C₃-D,

grupa 8

A

G3>

w

Ryc. 4. Grupy 6-8 grobów Z bronią w kulturze przeworskiej (wg K. Godłowskiego) wraz Z formami przewodnimi zabytków, z uzupebiieniami autora

wyszarpnąć. Sprawiało to, żc broń mogła być w zasadzie wykorzystana tylko jednokrotnie w czasie starcia. Walka taką bronią z niewielkiej odległości była nieefektywna, toteż posługiwano się nią do rażenia przeciwnika z dystansu. O stosowaniu oszczepu świadczy także występowanie w grobach par grotów bez zadziorów: jeśli stanowiły one zestaw używany w walce, to jeden egzemplarz broni musiał być wyrzucony na początku starcia, niemożliwe było bowiem jednoczesne posługiwanie się parą broni drzewcowych.

Groty z początków wczesnego okresu rzymskiego często miały wyraźnie zaznaczone żeberko. Cechowały się ponadto kolistym przekrojem tulejki o nieznacznej długości w proporcji do rozmiarów całego grotu. W młodszym stadium okresu wczesnorzymskiego (faza B_;) wykonywano groty o znacznie dłuższej tulejce, osiągającej długość liścia lub ją przekraczającej. Często była ona wiclobocznie facetowana. Na okres ten przypada największa standaryzacja formy grotów, czytelna jeszcze w począt-146 kach młodszego okresu rzymskiego (B. Kontny, w druku a).