79248 zdjeI0

vcTs^t)

Zasadniczo zatem w bibliografii powinno się zamieszczać dzieła opublikowane. Bardzo często jednak w publikacjach naukowych i fachowych zachodzi konieczność powołania się na źródła niewydane drukiem. Dlatego dopuszcza się umieszczanie w bibliografii opisów prac,

0    których wiemy, że wkrótce ukażą się drukiem. Należy jednak przyjąć zasadę, że do bibliografii wprowadza się tylko te pozycje, które zostały przyjęte do druku (po recenzjach

1    poprawkach). Opatruje się je wówczas uwagą: w druku, np.

D. Ostaszewska, Opis postaci: jej prototyp i realizacje w poezji barokowej i współczesnej [w druku].

Dopuszcza się również umieszczanie w bibliografii prac utrwalonych (po zrecenzowa-niu lub zaopiniowaniu), lecz niewydanych drukiem. Wówczas oprócz nazwy autora, tytu- bajoru łu i roku wykonania pracy należy określić jej rodzaj oraz podać nazwę instytucji, w której F ją wykonano i jest ona przechowywana. Dodatkowo należy umieścić informację o technice wykonania pracy (rękopis, maszynopis, komputeropis), np.

J. Talar, Komputerowy model wspomagania operacyjnych decyzji technologicznych w walcowni zimnej Mach, praca doktorska, Akademia Górniczo-Hutnicza, Wydział Metalurgii i Inżynierii Materiałowej,

Kraków 2003 [komputeropis].

Publika^

Nie należy natomiast umieszczać w bibliografii żadnych prac „w przygotowaniu” ani „złożonych do druku”. Jeżeli jednak w publikacji wykorzystano dane lub przytoczono poglądy pochodzące z tego typu źródeł, to informację o ich autorstwie należy umieścić w tek-1 ście głównym lub w przypisach, ograniczając się do podania nazwy autora z adnotacją: dane nicopublikowane lub informacja ustna, por.

W przypadku zielnych roślin wskaźnikowych temperaturą optymalną dla rozwoju objawów jest temperatura 30°C podczas dnia i 25°C w nocy (T. Iwanami, dane nieopublikowane).

Do metody potencjałowej stosuje się napięcia ok. 200 V z pięćdziesięciu płaskich baterii (J. T. Herbich, informacja ustna).

2.17. Specyfika opisu map ł planów

Mapy i plany samoistne wydawniczo, tzn. wydane oddzielnie, należy opisywać tak jak publikacje książkowe. Jako autora w opisie należy traktować kartografa. Jeżeli w tytule wydawnictwa kartograficznego nie występuje określenie: mapa lub plan, to należy je podać zaraz po tytule dokumentu. Elementem obowiązkowym w opisie wydawnictwa kartograficznego jest skala, którą należy podać po tytule i dodatkach do tytułu, np.

Beskid Sądecki i Żywiecki, mapa, 1:1 000 000, Warszawa 1975.

Topograficzna Karta Królestwa Polskiego, 1:126 000, [b.m.] 1843.

F. B. Engelhard!, Kartę von dem Kónigreich Pohlen, Gross-Herzogtum Posen und den angrensenden Staatett in lYSectionen, 1:750 000, [b.r.m.].

2.18. Specyfika opisu nut

Nuty samoistne wydawniczo, tzn. wydane oddzielnie, należy opisywać lak jak publikacje biążkowe. Jako autora w opisie należy traktować kompozytora. Elementami obowiązkowymi w opisie wydawnictwa nutowego są numer opusu i określenie obsady, które należy traktować jako dodatki do tytułu, np.

F. Chopin, Scherzo b-rnll, op. 31, na fortepian, Kraków 1977.

260 1 Część HI Taksi główny I teksty poboczna