66096 str 6 047

46 TRANSAKCYJA WOJNY CHOCIMSK1EJ

A tc głupi bez straży zostawiwszy w lesie,

Krzyknie na swych i szablę do góry wyniesie.

Na myśl naszym nie padło, żeby w kąt tak ścisły Szturm Turcy dać i mieli obracać zamysły. i°55 Wejer w szańcu od pola, Lubomirski w drugim U swej brony ma działa przy muszkiecie długim.

Ale skoro Karakasz, minąwszy Wejera I bronę Lubomirską, prosto się pobiera,

Kędy cudzą Mościński ćwiczony przygodą ¹⁰⁶⁰ Patrzy, czy nie nań Turcy szturmy one wiodą;

Toż hetmani do pola, toż w obozie larmo!

Wejer widzący ślepych Turków, nie chce darmo Strzelać; którzy gdy na szańc Mościńskiego skorą Chęcią wpadną, odkosza naprzód rześko biorą:

¹⁰⁶⁵ Trafią na gotowego; lecz w gęstwie tak wielkiej Jako w morzu malutkiej nie poznać kropelki. Swoimiż trupy Turcy wyrównawszy fosy,

Drą się w obóz jakoby rozdrażnione osy.

Już Mościński tył podał, już piechota nasza i°7o Uciekła, już się za wał przewalił sam basza.

Pełno trwogi, pełno krwie, gdy Chodkiewicz stary Wpadnie w majdan i krzyknie, co w sobie ma pary: „Już poganie w obozie: komu miła cnota.

Dziś plac, dziś ma do sławy otworzone wrota!

¹⁰⁷⁵ Hej, moja żywa młodzi, do strzelby, do broni!

Niech tu znowu Turczyn kieł wyuzdany zroni!” Ledwo wyrzekł, aż wojsko jakoby z rękawa Sypie się ze wszytkich stron; to tylko wstręt dawa, Że kędy iść, nie wiedzą, bo hetman do szyku 1080 Poszedł w pole; dopiero dociekszy po krzyku,

w. 1061 larmo —alarm, w. 1064 odkosz — odprawa, w. 1072 majdan — plac obozowy.

Kędy hardy Karakasz i strzela i ścina,

Tam się wali serdecznie wojskowa drużyna.

Już tam w pięknym podczaszy szedł rycerstwa gronie, Gdzie Karakasz piechotę Mościńskiego żonie.

108 5 Którego kiedy w złotym obaczy teleju,

Pozna wodza; jakoby to miał w przywileju,

Gdy mniejszych biją mniejszy, w równia każdy mierzy: Sam Achilles w Hektora bezpiecznie uderzy.

Karaib/ „Dosyć, dosyć odwagi, dosyć sławy!” — rzecze, ginie 1000 w_raz g₀ ostrym przez piersi koncyrzem przewlecze,

A ten mdleje i bułat puści z ręku goły.

Toż co żywo jakoby w dym w nieprzyjacioły!

Toż się Wejer ozowie, ani chybi cela,

Gdy każdy Niemiec swemu w piąty guzik strzela, i°9 5 Kurzy im gęsto w tyle; z przodu ich nagrzewa Podczaszy, choć ręce krwią, czoło potem zlewa.

Już się nakoło biją; wżdy się jeszcze wstydzą Uciekać, choć już wodza przed sobą nie widzą; Czekają, rychło-li ich, co chciał włóczyć trupa, lioo Husseim posiłkuje. Lecz ten na kształt słupa Stoi, trzymając wojska pod swymi bończuki.

Gdyż nie dla bitwy wyszedł, ale dla nauki,

Jako cesarz rozkazał, a uchowaj Panie,

Żeby miał kiedy pańskie wzgardzić rozkazanie.

^1,05 W rzeczy na Chodkiewicza patrzy okiem pilnym.

Żeby ich nie okrążył i polem zatylnym Nie zawarł, a tymczasem duszę nienawisną

w. 1083 podczaszy — tj. Stanisław Lubomirski, w. 1084 żonie — gna, pędzi przed sobą. w. 1085 telej — kaftan, w. 1091 hulał — szeroka szabla, miecz.

w. 1094 każdy [...] strzela — każdy żołnierz z niemieckiej piechoty strzela w piąty guzik, tj. celuje w brzuch.

w 1105 w rzeczy — w istocie, w samej rzeczy.