str 0 041

40 TRANSAKCYJA WOJNY CHOCIMSKIEJ

Więc pyta, co by radzić, co z tym czynić dalej? Wszytkie zniósszy racyje, na końcu też powie,

⁸⁹⁰ Jako stary, Chodkiewicz, i jakie ma zdrowie.

Nie zda się komisarzom iść do tej rozpaczy,

Z pospolitym ruszeniem króla czekać raczej. Dopieroż, gdy tak wojska nużne, nieochotne,

Czego jawnym dowodem ucieczki sromotne,

⁸⁹⁵ Boga kusić nie życzą i wątpliwej kości Wierzyć zdrowia i drogiej Ojczyzny całości.

Jeszcze im tak strasznego nie trzeba syropu,

Po którym zaraz ożyć albo umrzeć chłopu, Municyją Kamieniec może nas posielać;

9°° Puszkarzom też zakazać bez potrzeby strzelać;

Szańc nad mostem usypać, a kto nie pokaże Twej kartki, niech nikogo nie puszczają straże;

Obóz dokoła zawrzeć, a tymczasem znowu Chyżo posłać rączego do króla ku Lwowu.

⁹⁰⁵ I poganin ci sobie już tę wojnę przykrzy,

Niedługo ten miech sklęśnie, niedługo wyikrzy; Kiedy co dzień, jak wiemy, ostatnią potrzebą Przyciśnieni, wozami po lassach się grzebią; Wytrzymać im, niechaj się jeszcze szturmem bawią; ^9,0 Zdarzy Bóg, tyło tylko, co i dotąd sprawią.

Tu się z rady roześli, a że już ciemności Padły, blachą zgniecione rozprostują kości.

Aż Palczowski z królewskim listem jedzie, prawie Na dobie; toż się znowu zejdą ku tej sprawie,

⁹¹⁵ 1 ten, skoro krótkimi swą posługę słowy Zaleci, powie: „że król zabawiał się łowy.

w. 899 municyia — amunicja.

w. 906 wyikrzy — wyniszczy.

w. 912 blacha — zbroja.

w. 914 na dobie — na czasie, w sam czas.

I właśnie szczwał zająca na szczerzeckim chroście, Kiedym mu list oddawszy, to oznajmił, coście Kazali; ten w skórzane skoro pludry włoży,

⁹²⁰ W drugą zaraz ogary dolinę założy.

Jam też jechał do miasta, zbieganego szkapy Nie chcąc przy nim mordować za psy i herapy; Mrokiem wrócił do Lwowa i nazajutrz rano List mi ten do gospody odźwiernym przysłano.

⁹²⁵ Wojska ma trzykroć więcej, niż my, pode Lwowem, Z którym śpi do południa, potem bawi łowem;

Że mię ni-ocz nie pytał, jam też nie brał czasu, Wsiadłem na koń, schowawszy list do szabeltasu; Iłem jednak zrozumiał z tamtych panów mowy,

⁹³⁰ Tęsknią i woleliby niewczas obozowy,

Niż się włóczyć za królem k’woli onej samie, Nieoszacowany czas utrącając marnie”.

Na taką relacyją, ruszywszy ramiony,

Westchną wszyscy; Sobieski list on otworzony ⁹³⁵ Przeczyta, gdzie się Zygmunt z ich powodu cieszy I do nich, jak najprędzej będzie mógł, pospieszy, We stu przeszło tysięcy komunnego wojska,

Z Polski od Międzyrzycza, z Litwy od Bobrojska, Byle przyszły powiaty; jakoż jest nowina,

⁹⁴⁰ Że ich świeżo widziano gdzieś koło Lublina;

A co piszą o żywność, prochy i ołowie,

Jest dostatek wszytkiego, byle było zdrowie.

Pojźrą owi po sobie, toż kiwnąwszy głową, Wyprawują Jarzynę z legacyją nową;

945 Wypisują, jaka jest rzeczy naszych postać,

Że trudno tak niezmiernej potencyi sprostać

920 założyć — wypuścić.

922 herap — polowanie, szczwanie, okrzyk na psy. 928 szabeltas — torba.

946 polencyja — potęga, moc.