79597 IMGv25

—    w 'wieku dojrzałym dodatkowo: .przyczyny vaakularn« M czyniowe), alergiczne, starcze (senium).

I Ad 2) Na (metodologię składają się w (postępowań i u medycznym:

—    badanie i anamneza,

—    dodatkowe badania kliniczne, jaik elektroencefalografia, |||j dania radiologiczne, określenie układ-u chromosonaln^ (kariotypy), hematologia, badanie narządu przedsionków*, go, elektronystagmogralia, badanie wzroku.

'/Klasyfikacja kliniczna dotyczy form i metody. W w klasyfikacji (wyróżnia się cfóra kryteria:

1)    trudności w przewodnictwie dźwięku,

2)    trudności w percepcji dźwięku,

Ad. 1. Przewodnictwo słuchowe — próg /pobudliwości słuchowej w przewodnictwie kostnym jest lepszy niż w przewodnictwie powietrznym. Trudności w (przewodnictwie dźwięku odróżnia się od trudności w percepcji dźwięku na podstawie audiometria tonalnej. Przyczyny zaburzeń: aplazja, infekcje, zaburzona wentylacja ucha środkowego, infekcje rw obrębie kości gąbczastych, urazowe przesunięcia podczas złamań kości (fraktury).

Ad. 2. Percepcja dźwięku, {próg pobudliwości słuchowej: w przewodnictwie kostnym i powietrznym identyczny:

a)    recepcja (ucho wewnętrzne) — ulby-tki tonalne w ślimaku, drogach słuchowych (retrocochleamych), często powiązane z zaburzeniem percepcji:

b)    percepcje (zaburzenia werbalizacji, które nie muszą mieć związku z ubytkiem tonalnym), w postaci:

—    zaburzeń funkcjonalnych,

—    zaburzeń w wyniku obrażeń, skaleczeń.

3. Dodatkowe zaburzenia

Podkreśla się, że zaburzenie słuchu może być jedyną patologiczną zmianą, czasem jednak może ono występować w powiązaniu z innymi zaburzeniami:

—    zwykle uszkodzenie słuchu jest związane z tą samą etiologią, mamy wówczas do czynienia z syndromem,

—    często uszkodzenie słuchu występuje z dodatkowymi zaburzeniami bez możliwości wykazania wspólnej przyczyny,

—    bądź mimo niezależności od wspólnej etiologii, taka informacja dla klinicznej diagnozy i orientacji jest niezbędna, szczególnie gdy chodzi ó dziecko z uwagi na

a)    towarzyszące dyąpiazje

b)    zmiany funkcjonalne

—    sensoryczne (zaburzenia, przedsionkowe, niedowidzenie),

—    motoryczne (porażenie mózgowe, debilizm ruchowy),

c) zaburzenia psychiczna, upośledzania umyslsw_

wan$Ł

Metody cne Ją charakter nwAjPOi^r t dodatkowych badań laryngologie Tnyfih, trycznych, oftoknatołogicanyoh i to., a tdśt

rządu równowagi, ddrironytutnnp sftt, elelatrMacofiśtagii9H^^^^^^| diologicanych, psychologicznych. Niezbędna jest cyn teza oklp^H wyników badań.

Klasyfikacja ludiomct r y c z a a audiometni tonalnej ISO, Obliczeń dokonuje się na nyoh częstotliwości mowy (według W HO). 500—1000—2000 Hz. kie nie spostrzegane frekwencje liczy się Jako 120 ŚB ukjffdL manę wartości dodaje się i dzieli przez trzy. Według ualafto&wH^^^^^^H fikać ja a udiometryczn a obejmuje pięć stopni ubytku słuchu

1)    normalne i zbliżone do normy możliwości percepcji OudMMMi^

—    próg pobudliwości słuchowej mieści się poniżej 20 dB, nie ma żadnych trudności w percepcji mowy.

2)    lekka utrata ałuobu

—    próg pobudliwości słuchowej mieści się między 20 i 40 dB. Części składowe mowy potocznej nie są w pełni identyfikowane, 9

3)    utrata słuchu w stopniu średnim

—• próg pobudliwości słuchowej mieśca się między 40 i 70 twa audiometrii słownej mieści się w obrębie zakresu mowy pośscgMM|

4)    utrata słuchu w stopniu wysokim

—    próg pobudliwości mieści się między 70 i 90 dB. Mowa jest gp9 strzegana jedynie przy silnej głośności

5)    głęboka utrata słuchu

—    próg pobudliwości słuchowej równy łub większy od 00 dB. Mowa nie jest postrzegana.

Kiedy utrata słuchu wynosi powyżej 90 dB obliczona afćdlaiB^pai^ tość z uw^lędnienaem frekwencji w zakresie 250 Hz ubytku słuchu:

pierwszy stopień — ubytek słuchu niższy lub równy 90 dB, drugi stopień — utrata słuchu między 90 i 100 dB, trzeci stopień —* ubytek słuchu powyżej 100 dB.

Klasyfikacja możliwości słuchowych i sławnych dotyczy roauMŚRM nia języka przed i po 5 roku życia. Oceny powyżej 5 roisu dokonuje się bez względu na sposób, w jaki dziecko przyswoiło sobie język. Klasyfikacja ma charakter podwójny. Jest to taw.:

TP — klasyfikacja, która jest dokonywana na podrtMftf Testu Fonetycznego. Ustala się procent niezidentyfikowanych IN — klasyfikacja dokonywana na podstawie pomiarów zumienia mowy, a wykorzystująca znaczące dwusylaby.

Oblicza się procent zidentyfikowanych słów.

I