80131 P1350656

wygospodarowania i przeznaczenia odpowiedniej ilości środków na ten «.■ .

ników.

Podwyżki ołic sa tak ważne dla pracowników, że niezbędne iest

ich traktować jako bardzo prostego środka do obniżania kosztów. W rachunku

5KuiKi mogą oyc rożne: ooejscie najwanosciowszycn pracowniKOw, równanie do n^. cowników gorszych, brak działań przynoszących spektakularne osiągnięcia finnj_e malejąca efektywność, mało pozytywny stosunek do firmy, niechęć do wykony^ trudnych i coraz to nowych prac itp. Szukanie oszczędności poprzez niestosowanie podwyżek jest wątpliwe, gdy rysują się wyraźnie cele i bardzo ważne potrzeby u wprowadzenia.

Ważnym czynnikiem z punktu widzenia pracownika jest dochodowa funkcja ph. cy. Pomijanie jej i przyjęcie, że zakład to nie instytucja pomocy społecznej jej z gruntu rzeczy błędne i obraca się przeciwko pracodawcy. Pracownik, którego wysokość płacy nie jest przedmiotem zainteresowania pracodawcy, a przy tym nie wystar* cza do życia, zmuszony jest do poszukiwania dodatkowej pracy. Prowadzi ona rzadko do przemęczenia i nadmiernej samoeksploatacji, a w rezultacie do obniżenia skuteczności pracy i gorszych wyników.

Dane o placach sugerują, że wzrost przeciętnej płacy realnej w latach 1992-1991 osiągany był dzięki wzrostowi realnej płacy o 20-30% osób najlepiej zarabiających Dysproporcja jest maskowana przez inflacyjne wzrosty plac, które dla około 70-ilft pracowników zapewniają co najwyżej utrzymanie, ale częściej spadek wątłości realną

^1,11. Daszkowej, Zriinlcowanle wynapodm oraz świadczeń emerytalno-rentowych, WMm* tUtyiiyczne. 2000 nr t.i.42-48.

. NEGOCJOWANIE wzrostu wynagrodzeń U PRZEDSIĘBIORCÓW

41 Cele l ogólne zasady kształtowania wzrostu wynagrodzeń

Wprowadzona z dniem 1 stycznia 1995 roku usuwa o negocjacyjnym systemie Kształtowania przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców (Dz. U. z 1995 nr 1. pbz. 2 z póz. zm.p dotyczy podmiotów prowadzących działalno# gospodarczą jcnsti stricto oraz w szerszym znaczeniu, bo obejmuje również jednostki organizacyjne działające na podstawie prawa bankowego, prawa o publicznym obrocie papierami wartościowymi i funduszach powierniczych oraz przepisach o działalności ubezpieczeniowej. Od stycznia 2001 r. w związku z uprzednio wprowadzoną reformą i zmianą zasad finansowania służby zdrowia, powstawania w drodze przekształceń publicznych zakładów opieki zdrowotnej oraz masowych żądań płacowych (głównie pielęgniarek), zakres przedmiotowy ustawy został rozszerzony o samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej. Do jednostek gospodarczych zalicza się przedsiębiorstwa państwowe, spółdzielcze, prywatne i wszystkie formy spółek. Wszyscy zostali określeni w ustawie jako przedsiębiorcy. Obowiązek negocjowania corocznego wzrostu płac odnosi się do zakładów zatrudniających więcej niż 50 osób. Celem usuwy jest:

a)    przeciwdziałanie inflacji spowodowanej niekontrolowanym wzrostem płac oraz powiązanie wzrostu plac z podstawowymi wielkościami makroekonomicznymi, jak realny przyrost produktu krajowego brutto oraz wskaźnik inflacji,

b)    stosowanie przez podmioty gospodarcze polityki wzrostu płac, co jednak nie oznacza występowania w tych podmiotach podobnego poziomu płac.

Coroczne makroekonomiczne ustalenia wzrostu płac dostarczają podmiotom gospodarczym ważnych informacji o pożądanym wzroście plac oraz do analizy W jakim stopniu firma może i powinna go realizować.

Szczeble ustalania przyrostu wynagrodzeń

Ustawa uwzględnia dwupłaszczyznowe uregulowania: na szczeblu ogólnokrajowym (skala makroekonomiczna) i w przedsiębiorstwach (skala mikroekonomiczna). Ustalanie przyrostu przeciętnych wynagrodzeń na szczeblu ogólnokrajowy m należy

^IH Znowelizowana usuwa o negocjacyjnym kształtowaniu wynagrodzeń u przedsiębiorców uwzględniająca samodzielne publiczne zakłady opieki zdrowotnej ukazała się w DzU ar $, poz tj