80974 SNC03759

W strefie umiarkowanej i subpolamej rozwija się działalność cyklonalna, której największe nasilenie obserwuje się w rejonie oceanicznych ośrodków aktywności atmosfery, tj. nad północnym Atlantykiem, północnym Pacyfikiem i na oceanach wokół Antarktydy.

Cyklony umiarkowanych szerokości geograficznych wkraczają daleko w głąb kontynentów, chociaż wyraźnie uprzywilejowanymi szlakami ich ruchu są śródlądowe morza, np. Bałtyk, Morze Czarne i Morze Śródziemne. Dość skuteczną blokadą dla wędrówki cyklonów są panujące nad lądami zimowe antycyklony; podobną rolę spełniają południkowo zorientowane pasma górskie. Układy cyklonalne, wraz z systemem frontów, niosą nad ląd zachmurzenie, opady i na ogół silne wiatry, przyczyniając się do „oceaniza-cji” warunków klimatycznych. Na Syberii nawet niewielkie spadki ciśnienia w zimie oznaczają z reguły ocieplenie o 10 lub więcej stopni, śnieżycę i silny wiatr (ros .purgd).

Niektóre cyklony wkraczają poza krąg polarny, zwłaszcza w Arktyce, gdzie nawet następuje pogłębianie się tych układów. Zjawisko to zachodzi na granicy względnie ciepłych otwartych wód Morza Arktycznego i jego części, pokrytej lodem, i jest na tyle wyraźne, że na szlaku wiodącym wzdłuż północnej Eurazji wyróżnia się oddzielny ośrodek aktywności atmosfery, zlokalizowany w rejonie półwyspu Tajmyr (Sazonow,

Stadia rozwojowe cyklonu tropikalnego ^*r*za)