ogrodami. Stąd wywodzą się takie elementy architektury, jakpathio - przejście z domu do ogrodu otaczane z dwóch stron murem. Jeżeli zamiast muru budowano kolumny, to taki układ wejścia nazywał się perystylem. Pathio i perystyl były podstawowymi, charakterystycznymi elementami ogrodów rzymskich. W tych przejściach z domów do ogrodów budowano fontanny. Wielkość ogrodów rzymskich była różna. Niekiedy byty to powierzchnie duże, o wielkości do 1 ha. Sadzono tu drzewa laurowe, oleandry, mirt i bukszpan oraz róże, bluszcz i barwinek. Z czasem słowo parcus nabrało szerszego znaczenia i zaczęto je stosować do określania dużych obszarów zieleni w mieście. Tereny zielone (park) wokół termy Kaliguli zajmowały aż 9 ha. Ogólnodostępne stały się też ogrody przy innych termach kąpielowych, z których korzystali wszyscy Rzymianie. Pierwszy ogród (park publiczny) powstał w Rzymie w 55 roku p.n.e. Od III wieku n.e. parki zakładano również wokół świątyń i stadionów. Ich forma uprzedzała formy architektoniczne ogrodów okresu renesansu.
Okres średniowiecza rozpoczyna się w 480 roku, tj. od daty wygnania z Rzymu ostatniego cesarza Teodezjusza przez biskupa Neapolu Ambrożego.
Ryc. 2. Ogród w stylu średniowiecznego wirydarza. Cechy: dziedziniec wewnętrzny otoczony krużgankami, geometryczny podział powierzchni, kształt kwadratu lub zbliżonego do niego prostokąta, drogi krzyżujące się prostopadle lub po przekątnych, pośrodku - studnia, fontanna, rzeźba lub drzewo
13