44613

czy ktoś mieszkał na tym terenie, bądź też czy stąd wywodziły się jego korzenie, lub czy posiadał tam rodzinę.

Brytyjczycy, którzy najchętniej nie oddaliby Polakom ani kawałka ziemi, od razu zaczęli głosić poglądy, że to Niemcy, jako zwycięscy plebiscytu mają prawo do Śląska.

W odpowiedzi na to 3 maja 1921 wybuchło trzecie powstanie śląskie, które miało z pewnością największą skalę. Na jego czele stali m.in. Grażyński, Mielżyński, Korfanty. Powstanie rozpoczęło się strajkiem w przemyśle śląskim, sparaliżowano gospodarkę. Wysadzano nawet mosty na Odrze, aby utrudnić Niemcom wszelkie przesyłki. Zacięte wałki toczyły się także o Górę św. Anny, aż do początku lipca 1921.

Brytyjczycy zrozumieli, że Śląsk należy podzielić tak, aby Polska również skorzystała. Decyzje w tej sprawie miała podjąć komisja, która jednak wycofała się. Sprawa Górnego Śląska trafiła na forum Ligii Narodów. Dokonano procentowego podziału Śląska. Polska otrzymała 30 % terenów, na których jednak znajdowała się ponad połowa kopalń i hut.

Resztę terenów dostali Niemcy. Był to podział sztuczny. Przez 15 lat obowiązywać miała tam konwencja Górnego Śląska, gwarantująca jedność gospodarczą. Część polska posiadała nawet Sejm Polski z siedzibą w Katowicach.

Punktem zapalnym w stosunkach Berlin-Warszawa, było to, że na terenach obu państw zostało dużo mniejszości narodowych. W Polsce Niemców było 250 tysięcy, a z kolei po stronie niemieckiej, według danych Niemców znajdowało się 530 tysięcy Polaków, zaś zgodnie z danymi Polaków było ich tam 700 tysięcy. Duża liczba mniejszości powodowała wśród nich niezadowolenie z takiego układu. W dodatku Polska musiała przestrzegać traktatu mniejszościowego, a Niemcy nie.

Wileńszczyzna, na wschodzie, do Polski włączona została pomiędzy rokiem 1920, kiedy to miał miejsce bunt Żeligowskiego, a 1922, kiedy to sejm na terenie Wilna zadecydował o włączeniu jej do Polski

Jeśli chodzi o Lwów, początek walk miał miejsce w listopadzie 1918 i trwały one do 1919, kiedy to przybyła odsiecz z Polski. Miasto włączono do Polski, a o osobach walczących mówi się często „orlęta lwowskie”.

Za moment ostatecznego ustalenia granic przyjmuje się rok 1923.

W 1922 miało miejsce porozumienie w Rapallo między Niemcami a Rosją Bolszewicką. Do tego momentu zachód Europy gwarantował Polsce tylko te granice, które ustalone były w traktacie wersalskim. Granica wschodnia pozostawała problemem otwartym. Jednak po traktacie w Rapallo, nad Polską zawisła groźba sojuszu niemiecko-radzieckiego, Francja i reszta zachodniej Europy, zdecydowały, że gwarancją obejmą również granicę wschodnią.