86848 strona (106)

mowdnie układu czuwania odbierane jako rozleniwienie i senność oraz behawioralne reakcje nastawione na eliminację ciepła.

Przy nagrzewaniu częściowym występuje rozluźnienie mięśni gładkich i zwiększenie ukrwienia narządów wewnętrznych z odpowiedniej strefy Heada, lecz na plan pierwszy wysuwa się reakcja naczynioruchowa - „rumień cieplny". Jest on szczególnie wyraźny przy zabiegach miejscowych. Występuje na tej powierzchni skóry, na którą doprowadzona była energia cieplna. Wielokrotne powtarzanie nagrzewania z rumieniem w tej samej okolicy powoduje powstanie plamistych, brązowych prze-barwień skóry, utrzymujących się przez kilka tygodni.

Aby wywołać odpowiednią reakcję miejscową w kabinie powinna panować temperatura na dolnej granicy komfortu cieplnego oraz niska wilgotność powietrza. Powinna występować różnica temperatury między nagrzewaną a nienagrzewaną częścią ciała.

Podział nagrzewań według nośników ciepła

Podział nagrzewań według nośników ciepła jest ważny ze względów praktycznych, z nimi bowiem wiążą się różnice fizyczne w przemieszczaniu się ciepła oraz różnice technologiczne. Rozróżniamy nagrzewanie przez:

a)    powietrze i parę;

b)    wodę;

c)    ciała półpłynne i stałe;

d)    promieniowanie elektromagnetyczne - ciepłem konwersyjnym:

-    podczerwone,

-    diatermiczne;

e)    własny organizm (ciepło endogenne).

3.3.1. Nagrzewanie powietrzem

Pojemność cieplna powietrza jest mała, a przewodność zła, co powoduje, że doprowadzanie energii cieplnej przez przewodzenie i promieniowanie przebiega powoli, nawet przy znacznej różnicy temperatur. Powolna wymiana ciepła powoduje dużą tolerancję na wysokie temperatury (do 120°C). Wysokie temperatury silnie pobudzają skórne receptory cieplne, a przy tym stosunkowo małe ilości ciepła przechodzą do tkanek. Dzięki powyższym cechom powietrze pozwala na nagrzewanie całego ciała wraz z głową, a zwłaszcza nadaje się do wywoływania reakcji eliminacji ciepła.

Duża ruchliwość powietrza powoduje, że łatwo można zwiększyć wymianę ciepła przez konwekcję samoistną lub wymuszoną. Jednocześnie utrudnia utrzymanie granic wybranej okolicy przy nagrzewaniach częściowych.

Stałym składnikiem powietrza jest para wodna, która ma większą objętość i przewodnictwo cieplne niż powietrze. Para, skraplając się na powierzchni skóry, ogrzewa ją. Natomiast mokra skóra nagrzewa się trudniej, bowiem woda na skórze zamienia się w parę (tylko w powietrzu o niskiej wilgotności), pochłaniając ciepło. Zatem wysycenie powietrza parą wodną wzmaga nagrzewanie, natomiast zmoczenie skóry w suchym powietrzu opóźnia je.

Strumień suchego i ciepłego powietrza szybko osusza skórę. Właściwość tę wykorzystuje się w suszarkach, które można stosować zamiast ręcznika. Osuszanie

106