asf jpeg

Szkło

Najstarsze szklane przedmioty znaleziono w Ur, są one datowane na 2450 rok p.n.e. W starożytności szklą wyrabiano wazy, naczynia do balsamów i perfum. Ważnym ośrodkiem szklarstwa w I w. n.e b Rzym. Rzymianie produkowali szldo przezroczyste - szyby i naczynia. Pierwszą hutę szklą założoi w 1291 roku we Włoszech na wyspie Murano. Produkowano tam tak zwane szkło weneckie.

tej gałęzi przemysłu. Szkło często jest okr ślane jako przechłodzona ciecz, w lctór nie występuje krystalizacja oraz nie d punktu topnienia. Do wytopu szkła stos! je się w różnych proporcjach, w zależn ści od jego rodzaju, substancji dostarcs jących do masy następujących tlenkó Si0₂, B₂0₃, Al₂0₃, Na₂0, IC₂0, Li₂0, CaO, Mg PbO, ZnO, P₂0_s, Ti0₂, Zr0₂.

Ze względów praktycznych i ekonomie nych wysoka temperatura topnienia i N kość krzemionki jest obniżana poprzi dodanie węglanu sodu, który w wysoki temperaturze rozkłada się na tlenek soc (topnik) i tlenek węgla(lV). Po roztopieni odpowiednio dobranej mieszanki i jej uje noliceniu stopniowo chłodzi się ją i nada kształt we właściwej temperaturze zależn od wybranej metody formowania.

Od tego czasu datuje się ciągły roz\j

N, iz wij tlenki stosowane do wyrobu szkła, których wzory ui marycznę podano w treści rozdziału.

fc*    Wyroby ze szkła.

wydmuchiwanie

automatyczne

wyciąganie pionowo wgórę

wyciąganie po powierzchni roztopionego metalu

wytłaczanie na prasach

wydmuchiwanie piszczelą

ciągnienie

walcowanie

rozwłóknianie strugi

Metoda formowania szkła.

Tabela 1. Najważniejsze metody formowania szkła i wyroby otrzymywane za ich pomocą.

Metody    Typ produktu

formowania szkła    otrzymywanego tą metodą

żarówki

szkło płaskie

szkło płaskie z politurą ogniową

sztuka użytkowa

szkło artystyczne

rurki

szkło / fakturą Wai.i s/klana

’>'!■ I" uly.lyi .'iic

1

i ,< iłowy wyrób po uformowaniu odprę-ir, ogrzewając do 500°C i powoli ochlapie. Aby polepszyć właściwości niektó-■ li rodzajów szkła, stosuje się rzeźbienie i hartowanie.

SZKŁO ze względu na rodzaj dzielimy na:

ołowiowe

(optyczne i ozdobne)

sodowo-wapniowe

(najtańsze, stosowane do szklenia okien)

borowo -krzemowe

(szkło laboratoryjne)

wysokoglinowe

(włókna szklane i wysokoodporne szkło kuchenne)

• I. lo można również dzielić ze względu na zastosowanie budowlane, gospodarcze i techniczne.

\hy uzyskać szkło kolorowe, dodaje się do niego substancji barwnych, np. kolor żółty lub bursztynowy n miije się poprzez dodanie tlenków żelaza, kolor niebieski lub zielony - stosując tlenek miedzi(I) lub w i,l ki kobaltu, natomiast dodatek związków złota prowadzi do otrzymania szkła o barwach od różowej ■ purpurowej.

Ilu.¹ III>ld ilul I IWO W.l/I IIIV ti/lllni|i'

Na podstawie tekstu z podręcznika nl<i<v;l,|ał imi sul isl.u icjanil prnwrtopo-i Inl u iii • .il i. u w l< >i u) l<( iii ji u ■ wa i my pi¹ im k.I.JWli >n<¹11.11 yt u iii ■