DSCI8727

.Gazeta.pl

Matura 2007 - język potoki • Kujon Polski 11 I

Wtorek 27 marca 2007 • Ga/otii Wyborcza * www.gn/etawyborc/a.pl I I

P Arkusz II - poziom rozszerzony

Część II - pisanie własnego tekstu TEMAT 1.    TEMAT 2:

Język w rzeczywistości totalitarnej. Rozważ temat, dokonują? analizy I Interpretacji wiersza E. Lipskiej Z cyklu: Whlklc awarie (!)

W kraju nastąpiła awaria języka.

Monterzy od wczesnych godzin rannych usiłowali zatrzymać potoki słów.

Zatopione znaczenia opadały na dno.

Wraży tracił)’ szyk.

Mowa zaczęła być zależna od kilku generałów jednego nieboszczyka u znaku skorpiona papugi używanej do przenoszenia haseł usłużnych językoznawców nakręcających język na papiloty.

Ufryzowana mowa ginęła w rwących potokach.

Mówiono o wymianie głosek.

Gwałtownie ustawiano zapory mównic.

Na drzewach rozwieszano megafony.

Zajeżdżały wozy pancerne z żonglerami słów.

Ale język słabł. Opadał z sił.

Szerzyła się epidemia afazji.

Sens błądził po manowcach gdzie zaczynały kwitnąć pierwsze podejrzenia i truskawki.

Manipulanci pracowali na cztery zmiany.

Urywał się wątek.

W gazetach wisiały już tylko czarne garnitury czcionek.

Z ust wydobywa] się bezkształt. Ginęły szepty i wyznania.

Ktoś próbował się jeszcze zdobyć na odpowiedź ale zagłuszyły go jaskrawe iluminacje.

Ruszyła ziemia.

Spadały pierwsze pelargonie.

Ulewny deszcz zmywał porzucone aluzje jsbzępy słowników i map.

W kilka tygodni później ocalony

udziela sobie wywiadu: teraz trzeba od nowa najlepiej zacząć od naśladowania ptaków H mówi

z wysiłkiem wydobywając z ust zgrzyt li wy dźwięk znaczeń.

Jeszcze później:

zaczynają padać pierwsze rozkazy wracają mównice przybywa coraz więcej liter alfabetu ubywa dnia.

Niewola w wolności 1 wolność w niewoli. Przedstaw sytuację artysty na przykładzie Iwana Bezdomnego I Mistrza w powieści „Mistrz i Małgorzata". Odwołaj się do podanych fragmentów oraz całego utworu M. Bułhakowa.

Fragment I

(...) Wykład ów, jak się potem dowiedziano, dotyczył Jezusa Chrystusa. Chodziło o to, żc do kolejnego numeru pisma redaktor zamówił antyre-ligijny poemat. Iwan Bezdomny poemat ów stworzył, i to nadzwyczaj szybko, ale, niestety, utwór jego ani trochę nie usatysfakcjonował redaktora. Główną osobę poematu, to znaczy Jezusa, Bezdomny odmalował wprawdzie w nad wyraz czarnej tonacji, niemniej jednak cały poemat należało zdaniem redaktora napisać od nowa. I właśnie teraz redaktor wygłaszał wobec poety coś w rodzaju odczytu o Jezusie w tym jedynie celu, aby unaocznić twórcy jego podstawowy błąd.

Trudno powiedzieć, co właściwie zgubiło Iwana - jego niezwykle plastyczny talent czy też całkowita nieznajomość zagadnienia ale cóż tu ukrywać. Jezus wyszedł mu żywy, Jezus ongiś istniejący rzeczywiście, choć. co prawda, obdarzony wszelakimi najgorszymi cechami charakteru.

(...) w tejże chwili Berlioz przerwał swój wykład, ponieważ cudzozie-miec wstał nagle i zbliżył się do pisarzy. Ci spojrzeli nań ze zdumieniem. (...)

-Jeśli dobrze usłyszałem, to był pan łaskaw stwierdzić, że Jezus w ogóle nie istniał? - zapytał, kierując na Beriioza swoje lewe zielone oko.

-    Tak jest, nie przesłyszał się pan - grzecznie odpowiedział Berlioz. - To właśnie powiedziałem.

-    Ach, jakie to ciekawe! - wykrzyknął cudzoziemiec.

„Czego on tu szuka?" - pomyślał Bezdomny i zasępił się.

-    A pan zgodził się z kolegą? - zainteresował się nieznajomy i odwrócił się w prawo, do Bezdomnego.

-    Na sto procent! - potwierdził poeta, który lubił wyrażać się zawile i metaforycznie (...).

-    Panowie jesteście ateistami?!

-    Tak, jesteśmy ateistami - uśmiechając się. odpowiedział Berlioz, a Bezdomny rozeźlił się i pomyślał: „Ale się przyczepił, zagraniczny osioł!".

-    Och! Jakie to cudowne! - wykrzyknął zdumiewający cudzoziemiec i pokręcił głową, wpatrując się to w jednego, to w drugiego literata.

-    W naszym kraju ateizm nikogo nie dziwi - z uprzejmością dyplomaty powiedział Berlioz. - Znakomita większość ludności naszego kraju dawno już świadomie przestała wierzyć w bajeczki o Bogu. (...)

Fragment II

(...) Upewniwszy się, że Iwan jest sam. tajemniczy ów gość nasłuchiwał jeszcze przez chwilę, a potem nabrał odwagi i wszedł do pokoju. Iwan zobaczył wtedy, że przybysz ma na sobie szpitalną odzież. Przybył)’ był w bieliźnie, na ramiona narzuci! szary szlafrok, a bose jego stopy tkwiły w rannych pantoflach. (...) gość zapyta):

-Zawód?

-    Poeta - jakoś niechętnie przyznał się Iwan. Przybysz był niepocieszony.

-    Ależ mi się nie wiedzie! - zawołał, ale opanował się natychmiast przeprosił Iwana i zapytał: - A pana nazwisko?

-    Bezdomny.

-    Ech, ech... - powiedział gość i skrzywił się.

-    Nie podobają się panu moje wiersze? - zapy tał zaciekawiony Iwan.

-    Strasznie mi się nie podobają.

-    A które z nich pan czytał?

-    Nie czytałem żadnych pańskich wierszy! - nerwowo wykrzyknął przybysz.