FizykaII81401

808

808

Fig. 449.

su umieszczonych, jak to rysunek (Fig. 449) przedstawia. Gdy się do takiego szkiełka.naleje stężonego roztworu chlorku żelaza i puści mocny strnmień ptzez zwoje, elektromagnesu, który owe półzbroje w magnetyczne bieguny przemienia, zaraz płaska powierzchnia cieczy zakrzywia się w ten sposób, iż się po za krawędzie półzbroj podnosi i tam małe wzgórki tworzy. Gdy półzbroje są więcej od siebie oddalone, powstają dwa wzgórki, obdzielone od siebie dolinką; w razie zaś małego ich oddalenia od siebie, jak np. w powyższym rysunku, (w którym to przypadku pomiędzy ich końce kawałek drzewa umieścić potrzeba, aby się wskutek przy ciągania całkiem ze sobą nie zetknęły) oba wzgórki spływają w jeden. To samo zjawisko obserwował Pliicker także na roztworze azotanu niklu i na witryolu żelaza, lecz w daleko słabszym stopniu.

Ciecze diamagnctyczne w takiem szkiełku zachowują się inaczej. Gdy półzbroje na 2-5 mm. były do siebie przybliżone, ciecz w osiowym kierunku rozciągała się a ściągała w kierunku równikowym. jdHwyżej środka pomiędzy obydwiema pół-zbrojami zamiast wzniesionego grzbietu powstaje dolina, ciągnąca się na równikowej płaszczyźnie. W cieczach więc dia~ magnetycznych widać rodzaj odpływu od brzegów półzbroi, który wszakże jest słabszy, niż przypływ do nich w cieczach magnetycznych. Skutki tu wymienione daleko są wydatniejsze, gdy małe ilości cieczy zamiast na rzeczonem szkiełku umieszcza się na listku błyszczyku, położonym na obu pólzbrojach, zbliżonych do siebie prawie na 3 mm.

Podobne zjawiska uważali Zantedeschi, Faradaj i Pliicker na płomieniach ni ekftpcących, umieszczonych w różnych wysokościach pomiędzy ostremi końcami półzbroi silnego elektromagnesu, zbliżonych do siebie na 35 mm. Gdy te końce w ⁷/₈ cz. początkowej wysokości płomienia łojówki stały, widok jego osiowy był kształtu długiej ostrym końcem do. góry obróconej gruszki ¹), widok zaś równikowy przedstawiał rodzaj wysokiego puliara, pod wygiętemi brzegami nieco wklęsłego. Gdy się pło-

1

Obacz tom dodatkowy.