Image010301

GÓRNY EGIPT

Podobny baran nazywa się maruf. Bez niego nie puściliby się w drogę i na kontrakcie zastrzegają go zawsze za pierwszy warunek zgody. Już baran gotuje się w kotle, a Araby umazawszy sobie twarz krwią jego, robią na ziemi koło z pasteków (arbuzów) i zasiadają za tym okręgiem. Jeden z nich gra na poczwórnych piszczałkach podobnych tym, z któremi starożytni bożka Pana przedstawiali. Drugi takt wybija na obklejonym z obu stron baraniemi skórkami, dość sporym garnku. Inni klaskają w ręce.

Jeden z nich (a ten jest duszą ich gier i na każdym statku musi się podobny znajdować) trefniś, chłop młody i bardzo dobrze zbudowany, staje prawie zupełnie nagi we środku ich arbuzowego koła i zaczyna taniec majtków i gminnego ludu, tańcem Saide czyli Górnego Egiptu zwany.

Ten taniec odprawia się wciąż w jednem miejscu, a tańcujący nie podnosi nóg nawet. Cała pan-tomina polega na głowie, ramionach, a szczególnie na częściach tylnych ciała. W całym Egipcie lud tak tańczy. Taniec zaś Almeów jest tymże samym prawie, tylko bardziej lubieżnym i wydoskonalonym, choć niezbyt przyzwoitszym. Po tańcu następuje komedja. Do tej już dwóch imiych majtków trefniś sobie przybiera. Zaczynają się więc rozliczne, a naród charakteryzujące sceny.

Scena pierwsza przedstawia Turka, zużytego oficera Mehmeda - Ali, tyranizującego rozmaitemi sposobami swego służącego Araba, którym jest trefniś!... Pospolicie w tej roli Arab zawsze płata dow-

9²