Image010501

GÓRNY EGIPT

kwestja o baxis!... A Beduinka swoje pretensje biczem popiera. Derwisz oddaje naprzód swój spiczasty kołpak. Ta scena, w której derwisz jest prawdziwie komiczny w tej walce pomiędzy materj alizmem, a uczuciami pobożności, powtarza się kilka razy, aż dopóki derwisz także w stanie natury, nie rzuci się z rozpaczy w nurty Nilu.

Scena trzecia w swoim rodzaju na j komiczniej-sza! Wszystkie Araby już naprzód przepraszają nas, za swoją narodową sztukę. Ta się zaczyna, jak poprzednie, przyjściem na scenę jakiejścić karykatury, śmiesznie przybranej, małej, tłustej, garbatej, z twarzą mąką ubieloną 5 niby to we fraku zrobionym z arabskiej odzieży; mającej niby buty, sadzą na gołych nogach wymalowane; niby kapelusz z jakiegoś naczynia kuchennego. Dwóch Arabów z spu-szczonemi głowami dźwigają jakieś zawiniątko i jakąś pstrą chorągiew na kiju.

Ma to być konsul europejski (Araby bowiem każdego wojażującego Europejczyka biorą za konsula lub za doktora, tak jak tegoż samego w Grecji, kapitanem tytułują). Ten pan konsul, od samego początku widowiska bije, stęka, gdyrze na Arabów, z niczego niekontent! nie mogą mu znaleźć miejsca na łoże. Tu za twardo! Tu niema się o co oprzeć; tu nisko; tu wysoko! Słowem grymasi przez pół godziny bardzo komicznie, a trefniś wybornie tę rolę odgrywa, mieszając gdzieniegdzie parę skaleczonych słów europejskich, których się ze słyszenia nauczył i prawiąc po arabsku bardzo dowcipne

94