Image012601

GÓRNY EGIPT

kami po wodę, zaczerpnęły zręcznie od brzegu i powracały do domu, a w pobliżu krokodyl spoglądał na nie obojętnym okiem, leżąc zaledwie o kilkanaście kroków. Niedługo jednak patrzał nasz krokodyl na wszystkie obojętnym wzrokiem... Jedna najpiękniejsza z nich, Fatma, córka Szeika, wpadła mu w oko i choć była zdała od niego, obraz jej kształtny tkwił ciągle w jego źrenicy.

I zmiękczyło się serce jego!... I nie porywał się już więcej jak jego rówiennicy, na kąpiące się woły, bawoły i na kąpiących się ludzi. Żył tylko niewinnemi rybkami, muszlami, oddychał świeżem powietrzem, (tern samem, którem oddychała Fatma!), słowem, zmienił cudownie swą dawną naturę.

Ale czegóż miłość niedokaże!... O czułe czytelniczki! Ubolewajcie nad losem nieszczęsnego króla-krokody-lów!... — Fatma spostrzegła, żć oko krokodyla pała nadzwyczajnym blaskiem! Spostrzegła!... i spuściła oczy z ukontentowaniem. (Bo któraż dziewica niepo-zna od razu miłości przez nią wzbudzonej?... i któraż z niej nie jest rada?)

Ale to uczucie było niczem w porównaniu do burzy, miotającej sercem krokodyla! «Bo kiedy pożar rozpłomieni rzecz trudną do rozpalenia, wtedy trwa bez końca!» (Byron).

Mnie jednemu są tylko znajome jego tajemne uczucia!... I czemuż niemiałbym ich znać gruntownie?...—Balzac, Soulie i tylu innych, czyta jak w otwartej księdze w sercu ludzi! czemuż nie miałbym czytać w sercu krokodyla?...

15