img065 (32)

liii..

5. Wybrane formy terapii osób autystycznych

5.1. Niedyrektywne formy terapii

Zasady niedyrektywnej terapii zabawowej, opracowane przez V. Axline (1947, za: Schopler,l 994, Bokus, 1979) zostały oparte na Rogersa koncepcji terapii niedyrektywnej. Rogers (Sołowiej, 1988) podkreślał u nauczyciela postawę akceptacji, zaufania i nagradzania, jako wyraz poszanowania ucznia, jego uczuć i opinii. Nauczyciel powinien też cechować się ufnością, wiarą w zdolności rozwoju każdej jednostki, w jej umiejętność doskonalenia się i dojrzewania. Taka postawa zdaniem Rogersa powoduje nawiązanie więzi uczuciowych pomiędzy uczniem a nauczycielem.

Axline (ibidem), opierając się na tych założeniach, sformułowała osiem podstawowych zasad pracy z dzieckiem:

1.    Ustanowienie porozumienia, wytworzenie przez terapeutę ciepłych, przyjacielskich stosunków z dzieckiem.

2.    Całkowita akceptacja dziecka — takiego, jakim ono jest.

3.    Wytworzenia atmosfery swobody, zapewnienie dziecku możliwości pełnego wyrażania swoich uczuć.

4.    Rozpoznawanie i odzwierciedlanie uczuć dziecka przez terapeutę.

5.    Szanowanie dziecka. Terapeuta traktuje dziecko jako zdolne do rozwiązania własnych problemów i za to odpowiedzialne.

6.    Dziecko kieruje przebiegiem spotkań.

7.    Terapeuta nie przyspiesza terapii.

8.    Przypisywanie dużego znaczenia do określonych ograniczeń (dziecku nie wolno niczego niszczyć, atakować innych osób, terapeuta nie może narażać dziecka na niebezpieczeństwo).

W terapii niedyrektywnej bardzo ważną rolę odgrywa „podążanie za dzieckiem”. Terapeuta przyjmuje propozycję zabawy ze strony dziecka, naśladuje jego zachowanie oraz akceptuje fakt, że dziecko może odrzucić proponowane przez niego formy aktywności. Głównym celem jest nawiązanie kontaktu z dzieckiem.

93