img18001 djvu

150

A za tym wzorem Nimfów gromada, Leśnych i wodnych pospiesza,

Ta wonne kwiaty kształtnie układa ,

Ta ze skał rzeki zawiesza.

Inne na lutni wszechmocne brzmienia Rozkazom pańskim przytomne,

Wabią stóletnie dęby z korzenia I w ciosach głazy ogromne.

Moc jakaś w krótkiej czasów przestrzeni Wspaniałe dźwiga siedliska,

Gdzie tylko w dzikiej smutnych puszcz cieni Zwierz płochy miał swe łożyska.

Ni srogi Charon z zarzecza pławi Duchy wybladłe i głodne,

Łódź twoja w jasnych Elizach stawi Roskoszy myśli swobodne.

Pod czyjeż prawa pójdziesz, o Pani!

Z tym wdziękiem serca i twarzy,

Stają się wszyscy twoi poddani,

Którym się ciebie znać zdarzy.

Tu raczej w twojej żyjmy niewoli,

A gdy się rozstać los każe: Wdzięczność na wiecznej ryjmy topoli,

Czas jej sędziwy nie zmaże.