img011

funkcji związanych z umiejętnością oddychania, mówienia, jedzenia

Margaret Rood posługiwała się odruchami. Synergia wyprostna obejmująca całe ciało ułatwiała np. otwieranie ust, synergia zgięciowa — ssanie i połykanie.

Duży repertuar stosowanych nacisków i pociągań oraz bodźców czuciowych wzbogacał ćwiczenia ważnych życiowo funkcji. Rood stosowała także w ogólnych ćwiczeniach ruchowych bodźce czuciowe na: skórę, mięśnie i stawy. Do środków, jakie stosowała, należą: pędzlowanie (w wybranych okolicach), stosowanie lodu, szybkie potrącanie, poklepywanie, wibracja, nacisk na stawy oraz wolne ich rozciąganie. Jej zasługą jest zapoczątkowanie łączenia środków senso-psycho-motorycznych w usprawnianiu oraz uwypuklenie dużego znaczenia stabilizacji mięśniowej dla ruchów.

METODA KABATA - specyfiką metody Hermana Kabata jest ułatwianie ruchów przez rozciąganie i opór. Ruch jest prowadzony w pełnym możliwym zakresie, a jego przebieg kontrolowany.

Ruchy kończyn zawierają zawsze jeden z następujących elementów:

■    zgięcie lub wyprost,

■    przywiedzenie lub odwiedzenie,

■    rotacja zewnętrzna lub wewnętrzna.

Usprawnianie przebiega w kolejności od głowy do części obwodowych ciała. Duże znaczenie mają ćwiczenia stabilizacji głowy i tułowia. Kolejność rozwojowa ruchów jest zachowywana nawet wtedy, gdy usprawnianie dotyczy starszych dzieci lub osób dorosłych.

Metoda jest w zasadzie dostosowana dla dorosłych i dla starszych dzieci o dość dobrym kontakcie psychicznym.

METODA BOBATHÓW.

K. Bobath podkreśla, że cała działalność ruchowa człowieka jest od-ruchowa. Przy jej kształtowaniu jedne odruchy ustępują miejsca innym. Dla każdego pacjenta pewne odruchy są na danym etapie fizjologiczne, inne zaś patologicznie przetrwałe. Usprawnianie ma na celu pierwsze z nich rozwi-jać, drugie hamować.

Ruchom zbliżonym do fizjologicznych towarzyszy odczucie niemal naturalnego napięcia mięśni. Tak prowadzone usprawnianie normalizuje więc również napięcie mięśniowe. Bobathowie stosują 3 strefy wspomagania:

" głowę,

■    obręcz kończyny górnej

■    obręcz kończyny dolnej.

Technika wspomagania za głowę

Terapeutka obejmuje otwartymi dłońmi potylicę i żuchwę dziecka i prze-mieszcza powoli jego głowę w przestrzeni w zamierzonym kierunku. Ciało podąża za ruchami głowy. Technika wspomagania za obręcz kończyny górnej

Terapeutka obejmuje otwartymi dłońmi barki dziecka lub ich okolicę i pro-wadząc powoli tę strefę ciała w zamierzonym kierunku oczekuje na dostoso-wanie się głowy oraz dolnych części ciała do położenia barków.

Technika wspomagania za obręcz kończyny dolnej

Terapeutka obejmuje otwartymi dłońmi talerze kości biodrowych dziecka lub kończyny dolne i przemieszcza powoli w zamierzonym kierunku. Oczekuje na dostosowanie się czynne głowy i górnych części ciała do położenia bioder.

Ćwiczeniom powinno towarzyszyć słowne określanie wykonywanych czynności, będące poglądową nauką mowy. Łączenie w usprawnianiu bodźców fizycznych i psychicznych potęguje wyniki ich oddziaływań METODA PĘTO

Metoda Pęto. Pierwsza czynność po przebudzeniu wiąże się z ćwiczeniem przyjmowania

10