ANEKUMENY - obszary nie zamieszkane przez człowieka. SUBEKUMENY- obszary zamieszkiwane okresowo lub na stałe, ale o małej gęstości zaludnienia. EKUMENY- obszary stale zamieszkiwane. BARIERY ROZWOJU OSADNICTWA: BARIERA ŚWIETLNA: ogranicza warunki życia przez deficyt lub nadmiar światła. Wiele roślin przystosowało się do natężenia oświetlenia oraz rytmu zmian dnia i nocy do tego stopnia, że rozróżnia się rośliny długiego dnia (żyto) i krótkiego (ryż). Rośliny długiego dnia rozwijają się wówczas gdy słońce w określonej porze wegetacji świeci ok. 14 godz. (pół. Północna). BARIERA TERMICZNA: powiązana jest z barierą świetlną, dużo tutaj zależy od długości dnia i wysokości Słońca (to one decydują o temp.) Bariera ta utrudnia zamieszkanie na zimnych terenach (obszary polarne i subpolarne) ponieważ uprawa roślin oraz hodowla zwierząt jest tam praktycznie niemożliwa. Taka sama sytuacja występuje na obszarach położonych wysoko nad poziomem morza (oprócz obszarów o klimacie gorącym). BARIERA WODNA: stanowi ją brak lub nadmiar wody. Deficyt wody istnieje głównie w obszarach klimatu gorącego i suchego. Poprzez tę barierę na terenach suchych ukształtował się specyficzny tryb gospodarowania pasterstwa koczowniczego polegającego na sezonowej wędrówce po ziemi w poszukiwaniu źródeł wody. Również nadmiar wody nie sprzyja ludziom (klimat monsunowy oraz równikowy) Duża ilość wdychanej wilgoci z powietrzem powoduje obciążenie pracy mięśnia sercowego. Nadmiar wilgoci powoduję również wypieranie upraw przez dziką roślinność, różnorodność owadów oraz zwierząt zagrażających życiu człowieka, procesy erozji gleb. BARIERA WYSOKOŚCI: (grawitacyjna) wiąże się z położeniem nad poziomem morza. Ważny tutaj jest proces wyrównania ciśnienia wewnętrznego człowieka z ciśnieniem atmosferycznym. Nachylenie stoków utrudnia rolnictwo w wyniku przyspieszonej denudacji, erozji gleby oraz ruchów grawitacyjnych. Istnieje możliwość przeciwdziałania tym procesom przez zakładanie tarasów wymaga to jednak wiele pracy oraz energii słonecznej i wody. (Chiny- Kotlina Syczuańska, Korea, Japonia, Wietnam). Nachylenie stoków utrudnia rozwój transportu i budownictwa.
PRZYCZYNY ZMNIEJSZANIA SIĘ MIEJSC PRACY: 1. Wysoka technika. 2. Wydajność pracy. 3. Przenoszenie firm do krajów taniej siły roboczej. PRZYCZYNY WYSOKIEJ STOPY BEZROBOCIA W POLSCE: 1. Upadek zakładów przemysłowych. 2. Importowanie towarów z zagranicy, zmniejszenie liczby zamówień i upadek wschodniego rynku zbytu. 3. Przerost zatrudnienia i opóźniona restrukturyzacja chronicznie deficytowych gałęzi gospodarki: hutnictwa, górnictwa, transportu kolejowego. 4. Wkroczenie wyżu demograficznego w wiek produkcyjny. 5. Upadek PGR-ów. 6. Szkoły zawodowe ignorujące aktualne potrzeby rynku oraz kształcące specjalistów o wąskich kwalifikacjach, nie potrafiących przestawić się na inny kierunek. 7. Wysokie podatki (ZUS) obowiązkowe świadczenia pracodawców. 8. Wzrost wydajności pracy (inwestowanie w nowoczesne technologie). 9. Istnienie sztywnej płacy krajowej. 10. Brak warunków do zatrudnienia w niepełnym wymiarze godzin. 11. Kodeks pracy ogranicza możliwości zwolnienia pracowników (związki zawodowe). 12. Otwarcie rynków narodowych, prywatyzacja zakładów państwowych. CZYNNIKI SPRZYJAJĄCE ZALUDNIENIU: EKONOM-GOSP. Rolnictwo (zakładanie pierwszych osad w deltach rzek, okolicach wulkanów, na czarnoziemach), Przemysł (tereny podgórskie bogate w drewno, obfitość i siła spadku wody, miejsca występowania surowców, koncentracja ludności w wielkich miastach). Brzegi mórz (transport morski, lokalizacja zakładów przemysłowych w portach, walory rekreacyjne, żyzne gleby, łagodny klimat, równość powierzchni). HISTORYCZNE I SPOŁ-POLITYCZNE: szukanie schronienia przez ludzi, plemiona w afryce, żydzi podczas 2 wojny św. WSKAŹNIK GĘSTOŚCI ZALUDNIENIA określa stosunek liczby ludności danego terytorium do jego powierzchni. Kiedy gęstość zaludnienia przekracza 100 os/km2 powstaje zjawisko presji demograficznej na środowisko antropopresji, której efektem jest zagrożenie jego naturalnej równowagi. W analizach gęstości zaludnienia coraz częściej stosuje się wskaźnik tzw. Fizjologicznej gęstości zaludnienia określający liczbę osób na 1km2 gruntów ornych. Określa on możliwość wyżywienia ludności danego obszaru i obrazuje skalę presji demograficznej na danym obszarze.