Uniwersytet Warmińsko-Mazurski 08.06.2004r

Wydział Geodezji i Gospodarki Przestrzennej

Katedra Fotogrametrii i Teledetekcji

SPRAWOZDANIE NR 7

Budowa pojedynczego modelu metodą wiązek (metoda Schmid'a).

Wykonały:

Kapelan Wioleta

Pacuszka Magdalena

Turuta Katarzyna

Metoda wiązek

Podstawą metody wiązek jest warunek kolinearności. W metodzie tej wszystkie równania kolinearności możliwe do ułożenia dla całego bloku zdjąć układane są i rozwiązywane równocześnie. W metodzie tej elementy orientacji wszystkich zdjęć bloku oraz nieznane współrzędne wyznaczonych punktów terenowych oblicza się równocześnie ze wszystkich dających się wykorzystać danych i nie dzieli się procesu aerotriangulacji na etapy. Warunkiem przecięć promieni homologicznych jest uzupełniony warunkiem przejścia promieni przez punkt o danych współrzędnych terenowych.

Współrzędne fotopunktów (Xw, Yw, Zw) traktowane są jako znane i bezbłędne lub jako dane obarczone błędami. Niewiadomymi są wszystkie parametry zdjęć bloku oraz współrzędne fotopunktów, np. współrzędne Z, kiedy znane są Xw, Yw lub współrzędne X i Y, kiedy znana jest wysokość Zw). Liczbę wszystkich niewiadomych dla danego bloku można określić mnożąc liczbę zdjęć przez liczbę parametrów każdego zdjęcia. Jeśli przyjmie się stałość elementów orientacji wewnętrznej kamery, to wyznaczane parametry będą związane tylko z elementami orientacji zewnętrznej stanowisk kamer, a więc liczba przez którą należy pomnożyć liczbę zdjęć wynosi 6. Obliczoną w taki sposób liczbę niewiadomych należy powiększyć o potrójną wartość punktów aerotriangulacyjnych, dla których wyznacza się współrzędne terenowe.

Wyrównanie metodą wiązek:

Standardowe wyrównanie metodą wiązek sieci zdjęć cyfrowych stanowi kombinowane wyrównanie obserwacji fotogrametrycznych i geodezyjnych. Wyznacza elementy orientacji przestrzennej zdjęć i współrzędne X,Y,Z punktów obiektu. W przypadku niedostatecznej dokładności wyznaczenia fotopunktów i innych obserwacji geodezyjnych lub ich braku stosuje się technikę swobodnego wyrównania sieci. Przy korzystnej konfiguracji zdjęć i dobrym uwarunkowaniu układu równań możliwe jest również jednoczesne określenie parametrów kalibracji kamery. Opcjonalna kalibracja zawiera wyznaczenie podstawowych elementów orientacji wewnętrznej c_K, x¢₀, y¢₀ kamery oraz dodatkowe parametry, które opisują błędy systematyczne obrazu. Ocenę wyników wyrównania przeprowadza się na podstawie analizy błędów i kryteriów dokładności. Typowa analiza obejmuje odchylenie standardowe Sigma 0, parametry wewnętrznej i zewnętrznej dokładności, parametry wewnętrznej i zewnętrznej wiarygodności. Szczególnie ważny jest test wykrywania i eliminacji błędów grubych obserwacji fotogrametrycznych, które spowodowane są najczęściej błędną identyfikacją punktów lub niedokładnością wyznaczenia punktów homologicznych na obrazach epipolarnych.

Dodatkowe punkty i zdefiniowane obiekty graficzne mogą być określone metodą fotogrametrycznego przestrzennego wcięcia w przód w oparciu o obliczone elementy orientacji zdjęć.

Program AeroSys

AeroSys służy do rozwiązania i wyrównania aerotriangulacji metodą wiązek. Parametry wejściowe to:

• pomierzone znaczki tłowe

• pomierzone punkty Grubera

• pomierzone fotopunkty

• pomierzone punkty nowo wyznaczane Na początku przygotowujemy pliki

• basename.txt - ze współrzędnymi Iłowymi w układzie pikselowym;

• basename.cal - zawierający dane o liczbie znaczków Iłowych , Ck, skalibrowane współrzędne punktu głównego, współrzędne dla określenia dystorsji radialnej i tangencjalnej;

• basename.bld - zawierający dane o liczbie zdjęć w szeregu, ilości kamer, Cp, ilości znaczków tłowych

• basename.ctl - zawierający współrzędne fotopunktów oraz ich dokładności. Wynikiem aerotriangulacji są:

• współrzędne geodezyjne wyrównane nowo wyznaczanych punktów

• oceny dokładności wyznaczenia tych punktów

• elementy orientacji zewnętrznej

• poprawki do obserwacji

---