Cel badań geotechnicznych:
Celem badań geotechnicznych jest rozpoznanie budowy geologicznej podłoża budowlanego i występujących w tym podłożu warunków hydrologicznych, cech fizycznych i mechanicznych gruntów oraz innych własności gruntów, które mogą mieć wpływ na warunki posadowienia projektowanych obiektów zamierzonej inwestycji. W szczególności celem badań jest: rozpoznanie budowy geologicznej z uwzględnieniem litologii i miąższości poszczególnych warstw, określenie warunków hydrogeologicznych, określenie cech fizycznych i mechanicznych gruntów podłoża w zakresie niezbędnych do zaprojektowania posadowienia obiektów budowlanych.
Zakres badań geotechnicznych:
1. Badania wstępne - sprowadzają się do opracowania geologicznego i obejmują studia kameralne materiałów archiwalnych i publikacji geologicznych dotyczących danego terenu ( na podstawie map geologicznych i geologiczno-inżynierskich oraz mapy gleboznawcze).
2. Badania szczegółowe - obejmują badania terenowe, które mają bardzo szeroki zakres badań: badania rozpoznawcze: zdjęcia lotnicze, badania geofizyczne, wykonywanie otworów badawczych, obserwacje poziomów wody gruntowej, pobieranie próbek gruntu, sondowania, badania ściśliwości i nośności gruntów w terenie.
Stabilizacja granulometryczna:
Jest to najczęściej stosowany sposób stabilizacji nawierzchni gruntowych i polega na uzupełnieniu brakujących w niej składników granulometrycznych przez zmieszanie z innym odpowiednim gruntem. Powstająca w ten sposób mieszanka z dwóch lub nawet trzech różnorodnych gruntów powinna mieć określone warunki, co do składu granulometrycznego jak i zagęszczenia. Wykonana według takich zasad mieszanina nazywa się mieszanką optymalną - chodzi o taki dobór uziarnienia kruszywa, aby uzyskać minimum porów i zastosowanie odpowiedniego lepiszcza. W celu otrzymania odpowiedniej mieszanki gruntowej używa się zazwyczaj dwóch lub trzech gruntów: żwiru lub pospółki, piasku i gliny. Każdy z tych gruntów wzięty z osobna nie daje dobrych wyników: żwir i piasek są sypkie, wilgotna glina - plastyczna, mieszając jednak je w odpowiednim stosunku można otrzymać grunt o dużej wytrzymałości na ściskanie i ścinanie.
Stropy samonośne:
Do stropów samonośnych możemy zaliczyć strop belkowo - płytowy T - 27. Stropy samonośne nie wymagają obmurowania i mogą funkcjonować samodzielnie bez dodatkowych podpór i elementów pomocniczych.
Zastawka:
W hydrotechnice, to rodzaj zamknięcia płaskiego stosowanego na najmniejszych budowlach piętrzących, którego cechą wyróżniającą jest to, że jest na tyle małe, iż eksploatacja i jego obsługa (zakładanie - zamykanie; zdejmowanie - otwieranie), może być dokonywana ręcznie, beż użycia jakiegokolwiek dodatkowego napędu czy mechanizmu wspomagającego. Najczęściej zastawki stanowią zamknięcie w postaci desek lub bali drewnianych, założonych we wnęki wykonane w przyczółkach ograniczających przelew. Takie zastawki stosuje się przy różnicy w poziomie wody górnej i dolnej do 1 m. Stosowane są również zastawki wykonane z desek bądź bali połączonych listwami stalowymi (płaskownikami) lub kątownikami. Tu również obsługa wykonywana jest ręcznie lub za pomocą drąga z hakiem. Tego rodzaju zamknięcia stosuje się najczęściej w melioracjach lub niewielkich zbiornikach wodnych, takich jak np. stawy, jako urządzenia upustowe.
Jarzma:
Są to podstawowe elementy mostu, na których za pośrednictwem łożysk mostowych opierają się przęsła. Skrajne podpory noszą nazwę przyczółków, a filary znajdujące się w wodzie są chronione przed naporem lodu przez izbice (zazwyczaj umocnione na wierzchołku metalowymi blaszkami).
Mosty drewniane:
Mosty drewniane są zaliczane do mostów tymczasowych, wymagających, co jakiś czas remontów i napraw i często są budowane jako prowizoria na krótki czas. Konstrukcja typowego mostu drewnianego jest następująca: elementami nośnymi są tu belki (dźwigary) nośne drewniane, ułożone na oczepach podpór. Na belkach nośnych układa się elki poprzeczne (poprzecznice) a na nich pomost drewniany (dylinę), pojedynczy lub podwójny. Pomost może również spoczywać na belkach głównych. Boczne zabezpieczenie mostu drewnianego stanowią poręcze drewniane.
Przęsła mostów:
Jest elementem konstrukcyjnym łączącym dwie podpory (filary, jarzma). W przypadku mostów drewnianych są wykonane z belek o odpowiedniej wytrzymałości i nośności. Mosty jednoprzęsłowe są zbudowane z pojedynczej belki, która łączy oddalone od siebie max o 6m filary, natomiast mosty dwuprzęsłowe mają bardziej skomplikowaną i złożoną budowę a przęsła z belek złożonych są łączone klinami, klockami, zębami lub śrubami i stanowią wtedy wytrzymałą konstrukcję do zastosowania w ustroju nośnym mostu.
Warstwa odsączająca:
To warstwa materiału sypkiego, łatwo przepuszczalnego, służąca do odprowadzenia wody, która przedostaje się przez nawierzchnię lub podsiąka z podłoża. Grubość warstwy odsączającej zależy, od jakości podłoża oraz obciążenia nawierzchni. Warstwa odsączająca może być ułożona pod całą koroną drogi, wówczas najlepiej spełnia swoje zadanie, może również być ułożona pod samą nawierzchnią, wówczas odprowadzenie wody do rowów następuje przez sączki poprzeczne.
Odwodnienie korpusu drogowego:
Woda działa bardzo szkodliwie na drogę, dlatego odwodnienie dróg należy do najważniejszych spraw przy budowie i utrzymaniu dróg. Wody działające na drogę występują w formie opadów, wód podziemnych, wód powierzchniowych, stojących i płynących. W każdym wypadku wymagamy jak najszybszego odprowadzenia wód i zabezpieczenia drogi przed ich niszczącym działaniem. Odwodnienie dróg można podzielić na powierzchniowe i wgłębne:
powierzchniowe: rowy drogowe przydrożne, odprowadzające i stokowe; ścieki (wykonywane z kamienia) stosowane przy ulicach miejskich a także niekiedy w terenie górskim od strony stromego stoku czy muru podporowego; spadek podłużny rowów stosuję się taki, aby woda swobodnie odpływała i rów nie zarastał a jednocześnie aby nie nastąpiło szkodliwe działanie wód płynących; rowy odprowadzają wodę do naturalnych cieków, jezior, rowów itp. lub do zbiorników odparowujących i studni chłonnych
wgłębne: ma za zadanie odprowadzenie wody z korpusu drogowego oraz niedopuszczenie do podsiąkania z dołu i z boków korpusu drogi; do wgłębnych urządzeń odwadniających należą warstwy odwadniające, sączki, dreny i kanalizacja.
Stabilizacja cementem:
Stabilizacja cementem jest podstawowym zabiegiem stabilizacji chemicznej gruntów, która zmienia radykalnie własności gruntu. Prawie wszystkie rodzaje gruntów można stabilizować cementem, jednak im grunt jest bardziej gliniasty, tym więcej wymaga cementu i trudniej go dobrze rozdrobnić, dlatego stabilizację cementem (ze względów ekonomicznych) wykonuje się prawie wyłącznie dla gruntów luźnych. Po trzech dniach od stabilizacji można już po nawierzchni jeździć.
Sam proces polega na kolejno: spulchnieniu i wyrównaniu nawierzchni, dodaniu cementu i wymieszaniu go z gruntem, stopniowym dodawaniu wody, mieszaniu na mokro, utwardzaniu, kolejnym dodawaniu cementu, wymieszaniu i utwardzeniu powierzchni.
Geokrata:
To produkt z grupy geosyntetyków, najczęściej występujące w postaci przestrzenne konstrukcji przypominającej wyglądem plaster miodu. Geokraty należą do grupy geotekstyliów zbudowanych z tkanin polipropylenowych zbudowanych z płaskich tasiemek. Wykorzystywane są do: wzmocnienia podłoża nawierzchni drogowych i kolejowych oraz dolnych warstw konstrukcji nawierzchni podatnych; wykonania warstw odcinających między gruntem drobnoziarnistym (pylastym i ilastym bądź gliniastym) a piaskiem grubym, pospółką i żwirem; odwadniania korpusu drogowego. Zaletą geokrat jest: nieuleganie biodegradacji, nieszkodliwość dla ludzi, zwierząt i środowiska, odporność na grunty środowiskowe.
Stopień zageszczenia:
Dotyczy gruntów sypkich. Jest to stosunek zagęszczenia istniejącego w naturze do maksymalnego możliwego zagęszczenia danego gruntu. Od stopnia zagęszczenia zależą stany gruntów sypkich:
Ip ≤ 0,33 - grunt luźny
0,33 < Ip ≤ 0,67 - grunt średnio zagęszczony
0,67 < Ip ≤ 1 - grunt zagęszczony
Umocnienia skarp:
Skarpy ziemne torowiska drogowego ulegają niszczeniu wskutek działania czynników atmosferycznych i innych. Sposoby ubezpieczenia skarp ziemnych: obsiewanie, darniowanie w kratę, pełne, rębem, wiklinowanie, brukowanie, narzuty kamienne, okładzina, ściany oporowe, geotekstylia (w tym geokraty). W przypadkach, gdy nie nie ma miejsca na wykształcenie dostatecznie łagodnych skarp wykopów i nasypów, lub gdy podane sposoby są niewystarczające, stosuje się mury oporowe (od strony nasypu) lub podporowe (od strony wykopu).
Stropy drewniane:
Są ciepłe i stosunkowo łatwe do wykonania, mają jednak pewne wady jak łatwopalność, wrażliwość na wilgoś i inne ujemne cechy materiałów drewnianych. Elementem nośnym w dtropie drewnianym jest drewniana belka stropowa, która powinna być wykonana z suchego, zdrowego drewna. Rodzaje stropów drewnianych:
strop „nagi”- który składa się z belek i desek przybitych do górnych powierzchni belek stropowych; stosuje się go w podrzędnych pomieszczeniach a w razie potrzeby ociepla się go mieszaniną gliny i sieczki
strop z podsufitką - otrzymujemy go podbijając do dołu drugie deskowanie, zwane podsufitką, którą można otynkować
strop ze ślepym pułapem - otrzymamy, gdy zastosujemy trzecie deskowanie w środku stropu
strop wałkowy - z zastosowaniem warkocza ze słomy oglinionej
strop z podłogą oddzieloną od belek
Nawierzchnie tłuczniowe:
Należą do nawierzchni twardych nieulepszonych. Są nadal głównym rodzajem twardych nawierzchni, jednak stały wzrost mechanizacji transportu leśnego powoduje również konieczność utrwalania nawierzchni tłuczniowych dodatkowymi materiałami (bitum, cement). Nawierzchnie tłuczniowe wykonywane są w dwóch odmianach, a mianowicie z podkładem kamiennym (Tresaqueta) lub z samego tłucznia (Mac Adama). Do nawierzchni tłuczniowych zaliczamy:
• nawierzchnię tłuczniową z podkładem (Tresaqueta)
• nawierzchnię tłuczniową bez podkładu (makadam)
• nawierzchnię tłuczniową na podbudowie z kruszywa nieosianego
• nawierzchnię tłuczniowo - betonową