011

— *0

Zgromadziłem złota więcój

Niż wszystkie krainy miały, Chóry męzkie i dziewczęce

Przy ucztach dia mnie śpiewały. Roskosz człowiecza bez miary,

Pełnemi dłońmi czerpałem, Miałem klejnoty, puchary

I złote naczynia miałem.

Mądrość też przy mnie została;

Co tylko oko zapragło Co tylko dusza zachciała.

Już się stało szybko, nagło.

I sercu co się prześniło,

Nigdy nic nie odmawiałem,

Bo tylko to mojćm było

Co z roćj pracy używałem.

Po mych dziełach naokoło

Dumnie okiem potoczyłem,

Bo je pracą i mozołą,

Krwawym trudem na tworzyłem. Marna praca rzeczy próżnych! —

I to ducha niepokoi,

Z tych dzieł moich wieloróżnych Cóż pod słońcem się ostoi?

Przyszedłem oko położyć

Na modrość, głupstwo, szaleństwo, Cóż jest człowiek, że chce tworzyć

Na wszecb-króla podobieństwo 7 -Jak pochodnia od ciemności

Mądrość od głupstwa odchodzi, Mądry ma oczy światłości

A głupi po ciemku chodzi.

Rzekłem w sercu: cóż pomoże

Żem świat pojął i zrozumiał,

Gdy w grób jeden się położę

Razem z tym co nic nie umiał.

Ni pamięć po nas zostanie

Wszystkich zrówna zapomnienie. Jakaż marność w tćm o Panie!

Jakież ducha utrapienie.

I omierzło mi to życie,

Brzydziłem się moją pracą,

Mój następca, moje dziecie

Będziei mądre czy ladaco 7 Com natworzył w pocie czoła

Wszystko, wszystko będzie jego, Moje domy, moje sioła ....

I jestże co tak marnego?