10712 p1080157

(postrzeganie stosunków przestrzennych) występuje kopiowanie wzorów przez łączenie kropek liniami.

Na podstawie obserwacji własnych Frostig utrzymuje, żc oddzielnie testowane funkcje percepcji wzrokowej mogą podlegać zanurzeniom niezależnie od siebie. Na tym założeniu autorka opiera swój system ćwiczcp i programy ćwiczeń, które zespalają indywidualne potrzeby dzieci. Twierdzi ona, że zachodzi swoisty związek pomiędzy poziomem rozwojowym percepcji wzrokowej a zdolnością dziecka do uczenia się.

Frostig przypisuje percepcji szczególną rolę w rozwoju dziecka. Twierdzi, iż percepcja jest jedną z podstawowych funkcji psychicznych. Jest pomostem pomiędzy istotą ludzką a jej środowiskiem, bez percepcji wszystkie czynności organizmu, z wyjątkiem najprostszych, zatrzymałyby się, uniemożliwiając przeżycie. Percepcja zdefiniowana jest jako zdolność do odbierania bodźców. Obejmuje ona nie tylko odbieranie wrażeń zmysłowych, których źródłem jest świat zewnętrzny i własne ciało, ale też zdolność do interpretowania i odróżniania poszczególnych doznań przez łączenie ich z poprzednimi doświad-czeniami. Rozpoznanie i integracja bodźców jest procesem zachodzącym w mózgu, a nie w organach zmysłów.

Program Frostig przeznaczony jest dla dzieci w wieku 4-8 lat oraz dla dzieci starszych z zaburzeniami w zakresie percepcji wzrokowej i koordynacji wzroko-wo-ruchowęj, spowodowanymi zaniedbaniami środowiskowymi, zaburzeniami emocjonalnymi, opóźnieniem w rozwoju, a także organicznym uszkodzeniem centralnego układu nerwowego. W programie można wyróżnić dwie części: przygotowawczą i właściwą. Są to usystematyzowane strukturalnie zadania wykonywane na rzeczywistych przedmiotach. Obejmują one korekcję i stymulację w zakresie koordynacji wzrokowo-ruchowej, percepcję postaci i tla. percepcję stałości formy, położenia w przestrzeni oraz percepcję stosunków przestrzennych. Program zawiera aż 350 zadań zmierzających do kształcenia pięciu obszarów percepcji i motoryki. Usystematyzowane są one według stopnia trudności, poczynając od zadań prostych do coraz bardziej złożonych. Zadania mają postać gier i zabaw, a podstawowymi środkami są ołówek i papier. Frostig, podobnie jak N. C. Kcphart, szczególną wagę przywiązuje do właściwego kształtowania się u dziecka obrazu i pojęcia własnego ciała oraz orientacji w jego budowie. W związku z tym Frostig poleca wiele prostych ćwiczeń polegających na obserwowaniu odbicia w lustrze i wskazywaniu poszczególnych części ciała oraz omawianiu ich roli. Dzieci naśladują różne ruchy i pozycje, korzystają przy tym z prostych pomocy i sprzętów w postaci drabiny, szyn, rozłożonych klocków itp. Inne ćwiczenia stosowane w jej programie dotyczą kształcenia motoryki dużej i malej.

Frostig szczególnie zaleca ćwiczenia integrujące ruchy niewielkich grup mięśniowych zćwjczeniami obejmującymi ruchy całego ciała. Ćwiczenia manualne obejmują darcie, cięcie papieru, nawlekanie koralików, rysowanie, mało-wamc. zabawy konstrukcyjne. Podobnie jak Kcphart. Frostig poleca równica ćwiczenia usprawniające wodzenie oczami i kontrolę ruchów gałek ocznych. Widc ćwiczeń dotyczy stymulacji percepcji figury i podłoża oraz kierunków i stosunków przestrzennych. Ponadto w programie Frostig uwzględniane są ćwiczenia kształcące pamięć wzrokową, słuchową, wyobraźnię przestrzenną oraz myślenie dziecka.

Metoda Icczniczo-pcdagogiczna Magnuskicj, Koźmińskiej i Daniclcwlcz

Inicjatorką wartościowej metody leczniczo-pcdagogiczncj, zwanej terapią uspokajającą i rozwijającą dla dzieci nerwicowych i dyslektycznych, jest Janina Magnuska. która zaczęła stosować ją w 1948 roku w stosunku do dzieci nerwicowych w Klinice Dziecięcej byłego Państwowego Instytutu Higieny Psychicznej w- Warszawie. Magnuska. przy współpracy Anny Koźmińskiej, przekazała w 1951 roku udoskonaloną metodę terapeutyczną do użytku Głównej Poradni Zdrowia Psychicznego w Warszawie. Przez wiele lat autorki terapii, modyfikując swą metodę oraz program reedukacji dzieci dyslektycznych, rozpowszechniły ją wśród licznych zainteresowanych psychologów i pedagogów. W lalach 60. Magnuska i Koźmińska opracowały interesujący zestaw pomocy terapeutycznych. Widc nowych pomysłów i zastosowań metody wniosła trzecia współautorka - Teresa Danidcwicz.

Omawiana metoda Icczniczo-pcdagogiczna do chwili obecnej znalazła szero-kic zastosowanie zarówno jako metoda planowej obserwacji, jak i terapii w stosunku do dzieci:

a)    dyslektycznych.

b)    dysgraficznych.

c)    nadpobudliwych i zahamowanych psychoruchowo.

Przy odpowiednio dobranym materiale ćwiczeniowym metoda ta może być stosowana również w pracy korekcyjnej z dziećmi lekko upośledzonymi umysłowo oraz z dziećmi zaniedbanymi. Opiera się ona na założeniu, iż jedynie spontaniczna i samodzielna aktywność dziecka zaspokaja jego najsilniejszą potrzebę rozwoju wszystkich możliwości psychicznych i ruchowych.

Dzieci narażone są na niekorzystne przejawy współczesnego życia, takie jak: pośpiech, nadmiar bodźców, przesyt informacji, wszcchobccność skomplikowanych urządzeń technicznych. Wywołują one częstokroć u dzieci, których system nerwowy jest mało odporny, podniecenie, chaotyczność działania, zaburzenia koncentracji uwagi, nadruchliwość. Metoda Icczniczo-pcdagogiczna stara się przez indywidualne zajęcia terapeutyczne niwelować zaburzenia emocjonalne, wyrabiać koncentrację ruchów rąk przez stosowanie drobnych ćwiczeń kształcących precyzję. Opiera się om na łączeniu pracy ręcznej z umysłową i ma na celu: