Wkrótce zamek przez Prońskiego założony, zupełnie zniszczał i potrzebował opatrzenia, wtedy Wasyl Konstanty Ostrowski odnawia wały i mury, a Stefan Czarniecki zupełnie odbudowuje warownię.
Odtąd Białocerkiew przeistacza się w mocną ostoję, ważną, jeśli ją _ zwano wtedy „pi opugnaculum Ukrainae et antemurale Patriae“.
Istotnie przez lat wiele życie i siły Ukrainy utrzymywała.
Twierdza miała wtedy trzy bramy. Pierwsza była z mocnymi lega-rami, druga ze zwodem, trzecia w wale wysokim kryta, niby podziemna. U boku wszystkich bram były rondle.
Otaczały twierdzę fosy, pale dębowe, wały.
W wałach były podziemne przejścia, czyli talk zwane wycieczki, przez które osada mogła być opatrzoną w żywność, gdyby zwyczajna komunikacja przeciętą została.
Kronika Białocerkwi w mnogie obfituje wypadki.
Wpadł tu swego czasu Kosiński na dwór kniazia Bułyhy Kurcewi-cza i dobrawszy się do komory tegoż, zabrał mu broń, szkatułę z klejnotami, przywileje.
Ściągnął tu potem Nalewajko i zwarł się z kniaziem Kirykiem Pu-żyńskim.
Nazajutrz Żółkiewski Nalewajkę odegnał.
Potem zarzewie wojen kozackich na chwilę przygasło.
Przyszedł 1648 rok i cała Ukraina ponownie zajęła się pożarem.
Chmielnicki wówczas zajął Białocerkiew'.
Tu zawarto sławny rozejm po Beresteckiej i innych klęskach kozackich.
Ze strony polskiej był Adam Kisiel i Hlebowicz, ze strony kozackiej Chmielnicki i Wyhowski.
Wichrzył tu potem Brzuchowiecki, Doroszenko, im Białocerkiew stała zawsze „cierniem w oczach11.
Przyszedł Samuś, ze swym towarzyszem Palejem. Zagarnęli twierdzę i przez sześć lat ją trzymali. Wreszcie hetman Mazepa chwyta Paleja i swymi ludźmi Białocerkiew osadza.
Hajdamaków wnet zastępy polskie do porządku doprowadzały i nastało potem w Białocerkwi dłuższe uspokojenie.
Istniała tu oddawna świątynia, którą nawiedzali i opiiieką otaczali biskupi Kajetan Sołtyk, Andrzej Załuski 1 Józef Andrzej Załuski
Starostami Białocerkiewskimi byli Ostrogscy, Lubornirscy, Wiśnio-wieccy, Jabłonowscy, Jerzy Mniszech, Franciszek Ksawery Branłdki.
Za Mniszcha została zdjęta mapa starostwa, znajdująca się obecnie w Paryżu w bibliotece publicznej w oddziale kart i rycin.
131