14563 IMG42

W bagnach Misisipi

Monolog Usi, córki

W bagnach Missisipi mrok duszno opary; półprzytomną na spróchniałej kłodzie niesie mnie prąd i zapewne doniesie do jej mieszkania na ulicy Anielewicza Mordcchaja. Uciec się nie da,

nie da się skoczyć po lianach na drzewo stamtąd w niebo i w samolot, który akurat leci do zewnętrznego świata; tu jest Albo-Albo,

Albo się Tu jest - Albo się Tu jest. Już uchylają się przede mną wrota i oto wchodzę do tej samej rzeki, w której byłam przedwczoraj -*

jednak nie stać mnie na to, żeby wyjść na brzeg, zmienić swe suknie, włożyć sandały i odejść,

zostawić ją samej sobie, siebie zostawić samej sobie, może umrzeć, myślę, może nie wytrzymać. Nie pytam już czego, bo to nie miejsce dla moich refleksji. Zważ, dobrowolny przechodniu, że znalazłam się w nurcie,

kiedy jeszcze byłam w brzuchu Fatum. Które właśnie rozsuwa skrzypi;

żelazne wrota, za którymi

powinno coś być,

jakieś tak zwane wnętrze;

uchyla drzwi, a ja, co przepowiedziane, wchodzę z nadzieją, o której sądzę, że jej nie mam wcale.