20804 Img00293

297

gdzie: m_j oznacza wektor namagnesowania i-tej domeny, a_i - kąt między m_i i danym kierunkiem, A V_i — objętość i-tej domeny oraz N — liczbę domen w całej rozważanej objętości. Stan namagnesowania zachodzi wówczas, gdy wyrażenie (5.29-1) jest różne od zera. Może on być osiągnięty dzięki wytworzeniu zewnętrznego pola magnetycznego: wektory m_i starają się wtedy ustawić w kierunku wektora zenętrz-nego pola magnetycznego H. Tak więc umieszczenie ferromagnetyka w zewnętrznym polu magnetycznym powoduje powstanie niezerowego wypadkowego namagnesowania, które rośnie w miarę zwiększania pola magnetycznego aż osiąga wartość nasycenia Af_n, równą namagnesowaniu jednorodnego, jednodomenowego kryształu.

5.30. Mechanizm procesu magnesowania materiału ferromagnetycznego wyjaśniono na rys. 5.30-1. Ferromagnetyk poddany jest działaniu wzrastającego od zera zewnętrznego pola magnetycznego H o kierunku pokazanym na rysunku. W procesie wyróżnić można dwa różne mechanizmy magnesowania. Jeden — zachodzący przy mniejszych wartościach H, to przesuwanie ścianek Blocha, drugi — przy wyższych polach magnetycznych, to obrót dipoli magnetycznych domen.

a

Rys. 5.30-1. Proces magnesowania domen magnetycznych

Poszczególne punkty na krzywej magnesowania należy powiązać ze zmieniającym się kształtem domen magnetycznych. W punkcie a H = 0 i materiał nie wykazuje namagnesowania netto. Przy wzroście H ścianki Blocha między domenami ulegają coraz większym przesunięciom, powiększając objętość tej domeny, której wektor namagnesowania ma kierunek najbardziej zbliżony do kierunku wektora H (punkty b i c). W punkcie d znikają całkowicie domeny o nieuprzywilejowanych kierunkach namagnesowania. Przy dalszym wzroście pola H następuje stopniowy obrót wektora