21723 IMG#57

Mdw wobec zagrożenia terroiyimem morskim

^Przeciwnika)⁹⁸ oraz działania specjalne⁹* ^iraKcie spełniają wymogi konwencyjne umożli ’ >i_w. uznanie ich za kombatantów. Podział taki prowadzi d'^V*^ą%! nienia tożsamości między pojęciem „terrorysta” w rozj^ wojskowym a pojęciem „przestępca” w rozumieniu _prg *1^ Dodatkowym jego walorem jest to, że jest on skorelowana*¹^ proponowaną wyżej definicją terroryzmu.    ^y * \

Cytowani już Ezaldin i Karolczak twierdzili, że _au terrorystycznymi może posługiwać się obok grup ekstf^i stycznych również państwo. Akceptacja powyższego Mil dzenie wymaga rozważenia problematyki zjawiska okresiJ^' go jako terroryzm państwowy. Jest ono związane bezpośre^⁶' z zakazem określonych zachowań państwa w stosunkach jp? dzynarodowych. Zgodnie z postanowieniami ZO ONZ i.g|| posunięcia, jak nasyłanie uzbrojonych band, grup, sił niew* lamych i najemników, które dopuszczają się aktów zbrojny^ przeciw innemu państwu, są formą agresji, a więc formą |||f|| nioną przez Kartę Narodów Zjednoczonych^{1 2 3}. Państwo _ln także obowiązek powstrzymania się od dostarczania pomocy

Terroryzm i lego rola we współczesnych stosunkach międzynarodowych 59

wykorzystywania lub tolerancji wobec grup terrorystycznych, sabotażystów lub osób prowadzących wywrotową działalność przeciw krajom trzecim⁴. Zakazy powyższe nie mają jednak rangi normy prawa międzynarodowego, wynikają one jedynie z rezolucji ZO ONZ, które nie są same w sobie źródłami prawa międzynarodowego.

Podczas dyskusji w komitecie ad hoc do spraw terroryzmu międzynarodowego zagadnienie terroryzmu państwowego było wielokrotnie podejmowane przez kraje afrykańskie i arabskie. Uznawały one przy tym, że terroryzm indywidualny jest odpowiedzią na terror stosowany przez państwa kolonialne. Wywód ten posłużył w tym konkretnym przypadku do wsparcia tezy, że kolonializm jest formą terroryzmu⁵. Trudno nie dostrzec, że rozważania powyższe w większym stopniu podporządkowane były doraźnej walce politycznej niż dążeniu do zdefiniowania zjawiska na gruncie prawa międzynarodowego. Tendencja ta widoczna była również w zgłoszonej na pierwszej sesji komitetu ad hoc propozycji algierskiej dotyczącej zdefiniowania terroryzmu politycznego. Zakładała ona mianowicie dychoto-miczny podział zjawiska na:

• Terroryzm państw. Państwa chwytają się terroryzmu, jeśli chcą złamać wolę narodu, aby narzucić mu swoje panowanie i podporządkować go swojej polityce, i gdy prowadzą politykę ekspansjonizmu i hegemonii.

• Terroryzm skierowany przeciw państwu. Grupa ludności ucieka się do terroryzmu i przemocy przeciw państwu, gdy złamane zostają jej prawa, a sama staje się ofiarą politycznej, socjalnej lub ekonomicznej niesprawiedliwości, i gdy ustanowienie środków obrony w celu ustanowienia sprawiedliwości nie przyniosło efektu⁶.

1

Regulamin działań taktycznych wojsk lądowych (cz. II, Warszawa 1994, s. 75) stwierdza, że działania nieregularne to: działania „dorażnję utworzonych małych zgrupowań taktycznych odciętych od sił głównych lub pododdziałów pozostawionych na opuszczonym terenie". Zauważyć jednak należy, że istnieją propozycje rozszerzenia terminu „działania nieregularne” na wszystkie działania prowadzone w głębi ugrupowania przeciwnika i w pasie przesłaniania. W tym ujęciu „działania specjalne" w dotychczasowym rozumieniu są jednym z rodzajów „planowanych działań nieregularnych”. Por.: Z. Rutkowski, Prowadzenie działań nieregularnych, „Przegląd Wojsk Lądowych” 1994, nr 10, s. 7.

2

Działania specjalne to przedsięwzięcia wykonywane w ugrupowaniu przeciwnika przez odpowiednio przygotowane zespoły (grupy specjalne) w celu zdobycia lub potwierdzenia szczególnie ważnych informacji. Działania specjalne, oprócz przedsięwzięć rozpoznawczych, mogą obejmować m.in. zadania dywersyjne, psychologiczo-propagandowe. Regu-działań taktycznych..., s. 7.

3

E G. Liachow, Probliemy sotrudnicziestwa gosudarstw w borbie ^Truezdunarodnam tierrorizmom, Moskwa 1979, s. 48.

4

   Report ofthe International Law Commision to the General Assembly on the Work on the thurty second session, General Assembly Officiai He-cords, 35 th sess. Supl. Nr 10. UN Doc. A/35/10, s. 68.

5

   T. Aleksandrowicz, Problemy ochrony..., s. 117.

6

   Tamże, s. 118.