Dodać należy, że podane wyżej spektiogtamy oraz krzywe rozdziału energii promieniowania, oparte również na podstawie tych spektrogramów, charakteryzują całkowke promieiiowania błysku od początku palenia masy aż do całkcwitegc Zcr.irUi świecenia. Niekiedy ważna jest znajomość składu promieniowania w poszczególnych częściach widma w odpowiednich mcnentach błysku. W tym przypadku wykonuje się zdjęcie spektroenrr.u nie na nieruchomej błonie, lecz na błonie poruszającej się z określoną prędkością.
Analiza spektrogramów dokonanych w czasie palenia wykazała, te skład widmowy promieniowania nieustannie się zmienia. Przy tym najdłużej trwa promieniowanie w czerwonej części widma, u najkrócej w fioletowej. Najwyższa temperatura błysku, charakteryzująca się promieniowaniem we wszysikich częściach widma widzialnego, zostaje osiągnięta w momencie oćpoviadającym maksymalnej światłości.
Analiza widmowa fotobłysków pozwala ustalić cenną regułę, że Intensywność promieniowania i efektywność fotobłysków zależy przede wszystkim od temperatury płomienia.
I 8. CZYNNIKI, OD KTÓRYCH ZALEŻĄ WŁASNOŚCI FOTOBŁYSKÓW
Pierwsze materiały stosowane w celu uzyskania fotobłysków Stanowiły proszki i cienkie wstęgi magnezu lub innych łatwopalnych metali, spalanych na powietrzu. Jednakże spalanie na po-jWletrzu przebiegało stosunkowo powoli, a uzyskiwane przy tym ipmmiertiowanie miało niewielką intensywność, Nieco lepsze wy-llllki osiągano przy wdmuchiwaniu proszków metali w płomień [puliwa gazowego.
Spalanie w czystym tlenie magnezu, glinu i ich stopów, cyrkonu [fłrnz pewnych innych metali w postaci cienkicn folii przebiega Już z większymi prędkościami i daje większą sprawność świetlną.
Obecnie masy fotobłyskowe przyrządza się mjczęściej przez Wmieszanie proszków magnezu oraz proszków innych metali z róż-jnymi solami zawierającymi dostateczną ilość tleni, i W odniesieniu do mas fotobłyskowych stawia się specjalne wy-imgania. Należą do nich:
* I) minimalny czas trwania błysku,
2) maksymalna światłość błysku,
3) zgodność składu widmowego promieńiowanU z wrażliwością prktralną błony fotograficznej.
(!zas trwania błysku, to jest czas, w którym obserwujemy świetnie płomienia, nie jest identyczny z czasem, v którym masa
spala się. Jeżeli czas palenia jest wyznaczony przez azybkość reakcji chemicznej między substancją palnij a utleniaczem, to długotrwałość płomienia jest określona procesami ogrzewania i os tykania produktów palenia.
W każdiym jednak razie szybkość reakcji palenia jest czynnikiem decydującym, określającym czas trwania błysku.
Prędkość palenia zależy z kolei od:
1. Składu masy, to jest od natury składników i stosunku ilościowego tych składników.
2. Stopnia rozdrobnienia składników.
3. Gęstości masy.
4. Natury i intensywności impulsu początkowego.
5. Ilości jednocześnie spalanej masy fotoblyskowej ora/, od jej ułożenia w przestrzeni.
Masy fotobłyskowe z proszkiem aluminiowym palą się wolniej niż masy z proszkiem magnezowym. Dlatego też aluminium prakr tycznie nie stosuje się w masach fotoblyskowych.
Prędkość palenia mas fotoblyskowych zależy w dużej mierze od zawartych w nich utleniaczy.
Mieszaniny z nadmanganianem postasowym, nadchloranem potasowym i innymi podobnymi bardzo aktywnymi utleniaczami palą się intensywniej niż masy z azotanami, tlenkami l«ub siarczanami metali. Według danych Katza, w amerykańskich bombach standartowych M-46 uzyskuje się maksymalną światłość (500 milionów kandeli) w masach z nadmanganianem potasowym w czasie około 0,013 sek od początku błysku, podczas gdy przy użyciu mas z azotanem barowym maksimum intensywności błysku uzyskuje się po upływie około 0,025 sekundy.
W tablicy 53 podano czas błysku niektórych mas z proszkiem magnezowym.
T n b 1 I c a 53
Nr |
Mieszanina i g proszku magnezowego z: |
Czas liłysku sek |
1. |
0,75 g KMnO* |
0,03 |
2. |
1,00 g kno3 |
0,07 |
3. |
1,00 g Ba(NO,), |
0,07 |
4. |
1,00 g Sr(NOj)„ |
0,10 |
5. |
1,00 g Th(NP,)i |
0,22 |
6. |
0,50 g TlgNOah |
0,24 ____ i |
Prędkość palenia mas fotoblyskowych zależy w znacznym stopniu od stosunku składników. Ż reguły najszybciej palą się masy,
173