29576 Scan10154

chowych ratowanego. Jeżeli dojdzie do regurgita-cji, należy obrócić głowę poszkodowanego na bok i usunąć treść z jamy ustnej, najlepiej, jeśli to możliwe, za pomocą ssaka. Jeżeli podejrzewa się uraz kręgosłupa należy obrócić pacjenta na bok, utrzymując głowę, szyję i tułów w jednej linii. Do wykonania takiej procedury konieczna jest obecność kilku ratowników.

WANSOWANE ZABIEGI RESUSCYTACYJNE

ŻNOŚĆ DRÓG ODDECHOWYCH I WENTYLACJA

Podaj oddychającemu pacjentowi tlen w wysokim przepływie. Rozważ nieinwazyjne wspomaganie oddechu lub zastosowanie ciągłego dodatniego ciśnienia w drogach oddechowych, jeżeli sama tlenotera-pia nie wystarcza do zapewnienia odpowiedniego natlenienia. Wykorzystaj pulsoksymetrię i gazometrię krwi tętniczej do określenia właściwego stężenia tlenu w mieszaninie oddechowej.

Rozważ wczesną intubację i wentylację zastępczą u pacjentów nieprzytomnych lub tych, u których wyżej opisana terapia nie daje zadowalających wyników. Ze względu na wysokie ryzyko aspiracji należy zastosować sekwencję „szybkiej intubacji”.

W przypadku zatrzymania krążenia wcześnie za-oezpiecz drogi oddechowe, najlepiej za pomocą rurki dotchawiczej. Zapewnij wentylację mieszaniną oddechową o najwyższym możliwym stężeniu tlenu.

Wprowadź przez nos sondę do żołądka, aby zapewnić jego odbarczenie lub opróżnienie z treści pokarmowej.

"ENIE I DEFIBRYLACJA

Postępuj zgodnie z standardowym protokołem ALS. Jeżeli stwierdzasz u poszkodowanego ciężką hipotermię (temperatura głęboka < 30°C) ogranicz liczbę defibrylacji do 3 i nie podawaj żadnych leków dopóki temperatura nie podniesie się powyżej tego poziomu. Jeżeli stwierdzasz umiarkowaną hipotermię możesz podawać leki dożylnie, ale w dłuższych niż normalnie odstępach czasu (patrz hipotermia).

W wyniku długotrwałego przebywania pod wodą u pacjenta może rozwinąć się hipowolemia spowodowana działaniem na ciało ciśnienia hydrostatycznego otaczającej go wody. Rozpocznij dożylną pły-noterapię, ale unikaj dużych objętości płynów, które

mogą spowodować obrzęk płuc. Po przywróceniu spontanicznego krążenia monitoruj stan hemodynamiczny pacjenta i na tej podstawie podejmuj decyzje, co do dalszej resuscytacji płynowej.

OPIEKA PORESUSCYTACYJNA

Należy postępować zgodnie ze standardowymi wytycznymi co do opieki poreuscytacyjnej (patrz rozdział 14).

•    Brak istotnych różnic pomiędzy leczeniem pacjenta tonącego w wodzie słodkiej i słonej.

•    W ciągu pierwszych 72 godzin od tonięcia, u pacjentów występuje wysokie ryzyko rozwinięcia się ostrej niewydolności oddechowej (Acute Respiratory Distress Syndrome — ARDS). W terapii należy zastosować intubację, sedację i wentylację oszczędzającą płuca.

•    Częstym powikłaniem tonięcia jest rozwinięcie się zapalenia płuc. Stosuj antybiotykoterapię zgodnie z oceną kliniczną, wynikami posiewów i zaleceniami mikrobiologów.

•    Jeżeli do podtopienia doszło w lodowatej wodzie

(< 5°C), hipotermia rozwija się bardzo szybko i może zapewnić pewien stopień protekcji w sytuacji, gdy doszło do niedotlenienia. Hipotermia może rozwinąć się także jako wtórne powikłanie podtopienia w wyniku szybkiej utraty ciepła przez parowanie podczas zabiegów resuscytacyjnych. W tej grupie pacjentów hipotermia nie ma działania ochronnego.

•    U pacjentów pozostających w śpiączce korzystne może być zastosowanie terapeutycznej hipotermii (34°C).

•    Barbiturany, monitorowanie ciśnienia wewnątrz-czaszkowego (IntraCranial Pressure — ICP) i steroidy nie wpływają na przeżywalność. Wzrost ICP zwykle świadczy o ciężkim uszkodzeniu mózgu.

Astma

Astma nadal jest przyczyną wielu zgonów wśród młodych osób dorosłych, głównie wśród tych chorujących na przewlekłą, ciężką postać astmy, zaniedbanych lub żyjących w krajach ze słabo rozwiniętym systemem opieki zdrowotnej.

Szczególnie ważne jest rozpoznanie i leczenie zaostrzeń astmy, aby zapobiec wystąpieniu zagrażającego życiu napadu, a w efekcie zatrzymaniu oddechu i krążenia. Istnieją krajowe i międzynarodowe wytyczne dotyczące leczenia chorych na astmę

ALS 153

Europejska Radal Resuscytacji