36921 P1020602

w___

liampctiY wjtrosŁi i 50 ty*- do 320 tys.. * ^    ^

m. 86 P| H W roku 1990 brytyjski ruch ochrony środowistai muł 4.5 min nłonkott, co cwndo go drugim po zwitkach zawt>* drwmh najbanbiej nrn*>m jUchem w dziejach Wielkiej Brytanii pi jonnk i 1991 a).

Tak/c w roku I98J* Elfeington i tlailes opublikiwaii Zielony przt-ftjefca miotir&t ktm>*mfnia W ciągu roku Przewodnik miał 11 dodruków i sprzedał siew nakładzie 350 rys. egz. i McCormick 1991 a: 107). W roku 1989 nelom konsumpcjonizm stał się jednym z najmodniejszych elementów żyda publicznego, obecnym w mediach, supermarketach. partiac h politycznych i w przemyśle. McCormick opisuje, jak firmy zaczęły się chlubić „zielonymi zasługami:

Wśród produktów promowanych jako zielone były benzyna bezołowiowa (Shell i Esso), baterie ( Panasonic i Varta), pieluszki niechlorowane (ftaudouce i Procter & Gamble), „przyjazne środowisku” auta (Yolks-wagen. Audi i Yaushall) oraz siea supermarketów (Tesco i Co-op). (199la: 111)

Rozwój zielonego konsumpcjonizmu był częścią ogólniejszego procesu normalizacji środowiska. W terminach polityki międzynarodowej. „środowisko", pojawiając się po „końcu” zimnej wojny w roku 1989, znalazło między narodowe uznanie jako część nowego porządku świata. Zostało ukonstytuowane jako zespół zagadnień wspólnych Wschodowi i Zachodowi, Północy i Południu. Pojęda zrównoważenia i zrównoważonego rozwoju wystąpiły jako podstawa nowego, oficjalnie popieranego dyskursu, w którym globalne korporacje, państwa i grupy ochrony środowiska mogły dyskutować kwestie środowiska i dążyć do uczestnictwa w sprawach pozim-nowojennych (omawiamy to poniżej w rozdziale 7).

By zrozumieć znaczenie Szczytu Ziemi z roku 1992, musimy pokrótce przebiec historię globalnego enwironmentalizmu od Sztokholmu 1972. Jedną z konsekwencji konferencji sztokholmskiej było stworzenie United \ations Emironment Programme (U\EP). Projektem UNEP był Sztokholmski Plan Działania, wysoce zracjonalizowany program w stylu raportu Granice wzrostu, zawierający naukową ocenę stanu środowiska i określający środowiskowe ograniczenia. Earthwatch, dało sponsorowane przez ONZ, miało zbierać informację od władz poszczególnych państw i oceniać globalne tendencje w zakresie kwestii środowiska, choć w praktyce postęp na tym polu miał nierównomierny charakter.

Minio to w latach 70 180* pcwiM IkiIm rdpnciów uinr^kh Kirę globalnego iłodcnriska. W mitu 1977 prmtbi ( ^rtrt Airił wiiim*-nić raportu-kontynuacji (rranu mmłu, którv po*%uł S tnku 1900 pod Mułem Global 2000. W mku 1980 Mi^lmunxk*r4 l. nu có Ochrony Przyrody (11'C.N) siormukM^ii W mg CMimnikni Stratega (WCS), która starała się ustalić główne zagrożenia (lla gatunków i ekosystemów. W tym samym roku Komisja Brandta prn ON/, przygotowała Raport Brandta, w którym zwrócono uwagę na wznent gospodarczych i społecznych nierówności rroęd/v IWhnutą | Południem i pokazano, jak zagraża to wspólnemu bezpieczeństwu i możliwościom przetrwania. W roku 1987 Światowa Komisja ds łowiska i Rozwoju wykonała Raport Brundtlanda, który spopularyrzo-wał termin „zrównoważenie" i wprowadził potrzebę powiązania pojęcia środowiska z pojęciem rozwoju.

Te raporty i związane z nimi międzynarodowe uzgodnienia stworzyły warunki dla Szczytu Ziemi, który odbvł się w Rio de Janeiro pod auspicjami ONZ. Rio stanowiło największe zgromadzenie światowych przywódców służące omówieniu kwestii środow iska i reprezentuje apogeum międzym rodowego enwironmentaiizmu oraz początek nowego etapu niepewności. Tam właśnie w wielkim stvhi ONZ-owskich konferencji, w większej i lepszej wersji Sztokholmu 1972, uzgodniono zasady' zrównoważenia i ustalono globalne plany działania (Rosę 1993).

Od roku 1990 władze brytyjskie opracowały : Białą Księgę Tkis Cmrnon Inheńtance, pierwszy bry tyjski dokument o kompleksowej polityce w dziedzinie środowiska; Emironmental Protecdon Act (1990), formalną odpowiedź polityczną na Szczyt Ziemi: Suslam-able Development: The UK Stralegy (1994) oraz utworzyły Emiron-ment Agencje Ten zespół inicjatyw „skonsolidował pojawienie się środowiska jako języka i zagadnienia politycznego” (Grove--White 1995: 269). Jedną z inicjatyw zmierzających do podniesienia statusu polityki środowiskowej wewnątrz preferowanego przez Ministerstwo Skarbu dyskursu rynkowego było mianowanie profesora Davida Ffearce a specjalistycznym doradcą - głównym rzecznikiem ekonomii środowiska oraz metodologii oceny surogatów (Grove-YVhite 1997). Wykorzystanie metodologii surogatów, na podstawie której rozważaniom o środowisku przyporządkowuje się wartości monetarne, obiecywało, że w przyszłości politycy będą mogli porównywać koszty i korzyści proponowanych rozwiązań na racjonalnej i politycznie przekonującej podstawie - podejście,