38650 Scan10090

efibrylacja	0
	o Rozdział

uznaniu się z rozdziałem czytelnik jn zrozumieć:

;hanizm defibrylacji,

/nniki wpływające na skuteczność ibrylacji,

jaki sposób bezpiecznie wykonać /ładowanie przy użyciu defibrylatora anualnego lub automatycznego ibrylatora zewnętrznego (AED).

owadzenie

ieniu migotania komór lub częstoskur-rowego bez tętna (VF/VT) zanika rzut I po 3 minutach rozpoczyna się uszkodzenie wynikające z niedotlenienia. Aby osiągnąć powrót funkcji neurologicznych, należy ie wykonać defibrylację i uzyskać powrót :znego krążenia (ROSC). Defibrylacja jest m ogniwem w łańcuchu przeżycia i jest z °iewielu interwencji o udowodnionej sku-w poprawieniu wyników przeżycia po za-j krążenia w mechanizmie VF/VT. Praw-eństwo skuteczności defibrylacji i później-"ycie do wypisu ze szpitala gwałtownie wraz z upływem czasu. Umiejętność wyko-esnej defibrylacji jest jednym z najważ-czynników determinujących przeżycie po iu krążenia. Z każdą minutą, która upływały przytomności do momentu wykonania ■ji. śmiertelność wzrasta o 7-10%, jeśli e zdarzenia nie wykonują RKO. Im krót-czas pomiędzy wystąpieniem VF/VT a wy-defibrylacji, tym większa szansa na sku-fibrylację i przeżycie. Jeśli istnieje jakie-cpóźnienie w dostarczeniu defibrylatora, 'atychmiast rozpocząć uciskanie klatki pier-wentylację. Jeśli RKO jest wykonywana adków zdarzenia, szansa na skuteczną cję spada stopniowo i wynosi ok. 3-4% minutę od momentu utraty przytomności wykonania defibrylacji. Wykonywanie <ażdym okresie do momentu wykonania i. może podwoić lub potroić przeżywal-crzypadku zauważonego zatrzymania krą-

Mechanizm defibrylacji

Defibrylacją nazywa się przepływ przez miokardium prądu elektrycznego o odpowiednim natężeniu, prowadzący do jednoczesnej depolaryzacji krytycznej masy mięśnia sercowego, co pozwala na uzyskanie kontroli przez tkankę stanowiącą naturalny rozrusznik. Skuteczna defibrylacja jest definiowana jako zakończenie fibrylacji, lub bardziej precyzyjnie, jako brak VF/VT w ciągu 5 sekund po wyładowaniu elektrycznym, jakkolwiek zasadniczym jej celem jest powrót spontanicznego krążenia. W tym celu wszystkie defibrylatory mają trzy cechy wspólne: źródło prądu stałego, kondensator, który można naładować do z góry ustalonego poziomu energii oraz dwie elektrody umieszczane na klatce piersiowej pacjenta, służące do przewodzenia prądu wyładowania wyzwalanego z kondensatora.

Skuteczność defibrylacji zależy od dostarczenia prądu o wystarczającym natężeniu do miokardium. Jest to trudne do określenia, gdyż wartość ta jest zależna od impedancji ściany klatki piersiowej i od pozycji elektrod. Ponadto znaczna część prądu ulega rozproszeniu w obrębie klatki piersiowej omijając serce i w rezultacie do serca dociera zaledwie 4% energii wyładowania. Niektóre typy defibrylatorów mają możliwość pomiaru impedancji klatki piersiowej i odpowiedniego dostosowania dostarczanej energii (kompensacja impedancyjna).

U osób dorosłych nie istnieją ustalone zależności pomiędzy wielkością ciała, a energią, jaką należy zastosować. Mimo, że o skuteczności defibrylacji, decydują również inne czynniki, jak stan metaboliczny pacjenta, stopień niedokrwienia mięśnia sercowego, czy zastosowane dotychczas leki, na ogół nie udaje się ich zmodyfikować w trakcie resuscytacji krążeniowo-oddechowej.

Czynniki wpływające na skuteczność defibrylacji

IMPEDANCJA TRANSTORAKALNA_

Należy zoptymalizować technikę defibrylacji w celu zminimalizowania impedancji transtorakalnej i dostarczenia prądu o maksymalnym natężeniu do miokardium. U dorosłych impedancja zazwyczaj mieści się w zakresie 70-80 O, ale w przypadku niewłaściwej techniki defibrylacji impedancja może wzrosnąć na-

ALS 87

E^ropejska Rada Resuscytacji