38946 P1090984

258 Marcin Poprawa: Informacja i komentarz - dwa sposoby konceptuaTizoKana.

w „P” jawi się jako struktura narracyjna streszczająca główne wydarzenie, którym jest ostra reakcja partii rządzącej na działanie prezydenta. Jedynym wykładnikiem potęgującym dramaturgię treści mógłby być emocjonalny czasownik mówienia wzywać. Pierwszy model konceptualizacji wydarzenia moglibyśmy uznać za „informację zinterpretowaną” (Wojtak, 2004) lub „skomentowaną Sj gdyż ujawnia się w niej założona wiedza nadawcy o tym, że doszło do nieporozumienia politycznego, a jego zadaniem jest wyjaśnienie przyczyn-drugi przekaz koncentruje się na samym epizodzie, pozbawiony jest natomias składników wartościowania. Strategie intencjonalne tekstu współgrają także z towarzyszącym zajawce kadrem filmowym: w relacji „W” wyraźnie ujawnia się prezydent udzielający odpowiedzi tłumowi dziennikarzy; w obrazie przygotowanym przez redaktorów „P” pokazano zaś fragment konferencji prasowej liderów PiS-u wyrażających prawdopodobnie sprzeciw wobec wniosku przygotowanego przez prezydenta.

Tak zapowiedziany wielogłosowy dyskurs osiąga swe dopełnienie w informacji odczytywanej przez prezentera. Prześledzenie elementów tekstowych w tej części wydaje się stosowne z dwóch powodów: po pierwsze są to elementy antycypujące całość treściową struktur dyskursu wiadomości telewizyjnej, po drugie są to segmenty, które mogą zdradzać intencje dziennikarzy, którymi d kierowali się podczas selekcji materiału:

! „Wiadomości”:

Dobry wieczór. Krzysztof Ziemiec. Witam państwa i zapraszam na „Wiadomości’

(1)    KONSEKWENCJE AKTU UŁASKAWIENIA Z OCENĄ Z. SOBOTKI: Jeden podpis prezydenta i skazany wyrokiem dwóch sądów Z. Sobotka może nie odsiedzieć kary 3,5 roku więzienia.

(2)    UJAWNIONE DZIAŁANIA PREZYDENTA: Wczoraj ujawniliśmy w „Wiadomościach”, jak łaskawy chce być Aleksander Kwaśniewski, a dziś, kiedy mini już o tym cała Polska.

(3)    WYRAŻENIE WĄTPLIWOŚCI: pytamy, dlaczego prezydent zdecydował się na taki krok i czy coś może w tym przeszkodzić.

(4)    PROCEDURA POSTĘPOWANIA: Bo zanim Aleksander Kwaśniewski złoży podpis na akcie łaski, musi otrzymać opinię ministra sprawiedliwości.

(5)    PROBLEM - KONFLIKT PREZYDENTA Z MINISTREM SPRAWIEDLIWOŚCI: I tu pojawia się problem. Mikołaj Kunica.

• „Panorama”:

„Panorama”. Jarosław Kulczycki. Witam Państwa.

(1)    PREMIER WZYWA PREZYDENTA: Premier Marcinkiewicz wzywa prezydenta Aleksandra Kaczyńskiego, aby zrezygnował z ułaskawienia Zbigniewa Sobotki.

(2)    KOMENTARZE PARTYJNE: Przedstawiciele wszystkich partii politycznych mówią w tej sprawie jednym głosem, choć w jednym przeważa potępienie, a w innym zdziwienie.

(2A) ODMIENNY POGLĄD SLD: Jedynie SLD popiera działania prezydenta.

(3)    ZACHOWANIE Z. SOBOTKI: Zbigniew Sobotka, który zwrócił się do prezydenta z prośbą o łaskę, powtarza, że jest niewinny i zapowiada walkę do końca o uniknięcie więzienia.

(4)    MILCZENIE PREZYDENTA: Prezydent na razie milczy.

Rozpisane struktury tematyczne wykazują, że dyskurs „W” zbliża się zdecydowanie w stronę komentarza (świadczy o tym skoncentrowanie się nadawcy na postępowaniu prawnym w sprawie byłego ministra Zbigniewa Sobotki) i zyskuje rozwinięcie, w którym pojawiają się struktury wyjaśniające okoliczności takiego postępowania, jak i sądy o charakterze diagnostycznym, szczególnie czytelne w konkluzji (/ tu pojawia się problem). Za atrakcyjny wątek informacyjny można by uznać metaforę śledztwa dziennikarskiego (Wczoraj ujawniliśmy), która na tle przedstawianej treści odgrywa raczej rolę strategii waloryzującej warsztat pracy dziennikarzy tego serwisu, a więc zapewne jej celem jest pozyskanie kredytu zaufania wśród telewidzów. Organizacja składniowa tekstu okazuj e się strukturą złożoną, wymagającą od odbiorcy operacji scalających różne wydarzenia, sądy i logiczne powiązania w jedną całość. Odpowiedzialne są za to zdania wielokrotnie złożone, z przewagą układów hipotaktycznych, zawierające orzeczenia zarówno w czasie przeszłym, jak i przyszłym, a więc zmuszające odbiorcę do poszukiwania związków, ocen, wyjaśnień, a także przykuwające jego uwagę do krytycznego śledzenia poszczególnych odsłon komunikatu.

W porównaniu ze zinterpretowaną informacją podaną przez redaktorów „W” news przedstawiony przez prowadzącego „P” przybiera kształt typowej dla struktury gatunkowej wiadomości narracji dziennikarskiej. W rozwijających się partiach tematycznych skoncentrowano uwagę odbiorcy na zdarzeniach i osobach z nimi związanych. Zdania mają charakter sprawozdawczy, uzyskiwany za pomocą orzeczeń w czasie teraźniejszym; przeważa w nich także parataksa.