39

—    Co za łoir! — rzucił doktor Bucklcy do nas. — Przepraszam was na chwilę — otworzył drzwi i wysiadł.

Carmcl skinęła na mnie i też wyszłyśmy.

To był Johnny — nie musiałam nawet widzieć wielkiego, czarnego motoru rzuconego na trawę. Był tak podobny do Colcttc. Różnili się chyba tylko długością włosów, bo jego były dłuższe. A poza tym nie miał tycłi śmiesznych brwi. Ale i tak wyglądał diabelsko. Kiedy tak mu się przyglądałam, mrugnął do mnie.

—    Przepraszam siostrę za język, ale nic jestem w najlepszej formie — mówił bardzo wolno. Brzmiało to raczej złowieszczo, ale było miłe.

Jego ton doprowadzał Buckley’a do szaleństwa.

—    Wstawaj, draniu. Nic ci nie jest.

Johnny podniósł się bardzo powoli. Jego nogi były długie i chude. Był ubrany w opięte, błękitne levisy. Tak wytarte, że w niektórych miejscach były prawie białe. Nie mogłam na niego patrzeć. Onieśmielał mnie, był taki wspaniały. Żałowałam, że nic mam na sobie dłuższego mundurka, bo wtedy nic musiałabym się wstydzić swoich grubych nóg.

Pokuśtykał do swego motoru i próbował go podnieść. Doktor Bucklcy pomógł mu. Marzył, żeby się go pozbyć. Uciec z miejsca wypadku. Ale Jołmn/emu nigdzie się nic śpieszyło.

—    A dlaczego to kręcisz się wokół szkoły dla dziewcząt? — spytał doktor Bucklcy podejrzliwym i odrażającym tonem.

—    lak samo Jak pan.

—    Co masz na myśli? — Bucklcy poczerwieniał z oburzenia.

Johnny rzucił mu przeciągłe spojrzenie i powoli wyjął paczkę

papierosów.

—    Odwiedzam kogoś.

—    Dlaczego?

—    To jest brat Colcttc — powiedziałam. Bałam się, żc doktor Bucklcy każe go zaaresztować czy coś w tym stylu.

—    Dziękuję. —Johnny uśmiechnął się do mnie. Jego przednie zęby były krzywe.

—    Chcesz może wejść teraz na teren zakonu? — spytała Carmcl.

Johnny podniósł rękę do góry.

—    Nie, już wszystko w porządku. Nie muszę tam wchodzić. Widziałem się z Coletle, więc chyba teraz pokuśtykam do domu.

—    No cóż, skoro tak uważasz — Carmcl wyglądała jakby jej ulżyło.

—    Naprawdę tak uważam. Miody, zdrowy chłopak nie powinien tu dłużej się kręcićI

Wejście na motor zajęło Johnny'emu wieki. Kilka razy próbował zapalić.

—    Mocniej, naciśnij mocniej, człowieku — doradzał doktor Bucklcy. — Boże, tym długowłosym dzicciuchom daleko jeszcze do prawdziwych mężczyzn...

Johnny spojrzał mi prosto w oczy.

—    Powiedz Colette „cześć” ode mnie.

—    Opowiedz mi jeszcze raz — poprosiła Coletic.

Leżałyśmy na moim łóżJtu, a pierwszoklasisiki spały. Przedtem

musiałam lm opowiedzieć jeszcze jedną historię o duchacłi, żeby się uciszyły. Zaczynały się uzależniać od moich historyjek. Colette głaskała mnie po wewnętrznej suonie łokcia.

—Jakiego kolom była twarz doktora Buckleya?

—    Pu r pu rowo-br azowa.

—    Uwielbiam to! Nie mogę się doczekać, kiedy będę mogła porozmawiać o tym z Johnnym. Bucklcy to taki idiota! — Colcttc położyła mi rękę na nodze.

Już mi nie przeszkadzała jej ręka na mojej nodze.

—    Opowiedz mi o Johnnym. Jaki nosi rozmiar levłsów?

—    Trzydzieści.

—    I naprawdę słucha Sex Pistols?

—    Nie.

—    Och!

—    Tylko się popisywałam, kiedy ci to mówiłam.

—    A kim oni są?

—    Punkami. A ich wokalista nazywa się Jasiu Zgniłek.

—    A może teraz Johnny ma już Ich płytę, co?

—    Może ma... — Colette zaczęła mnie całować. Przez cały czas, gdy mnie dotykała, myślałam o Johnnym. I było cudownie.