40250 SA400064

ciągające się na wschód od Grunwaldu pola pomiędzy Ulnowem, Łogdowem, Stębarkiem i Łodwigowem. Tu, na wschodnim brzegu jeziora Lubień, rozbiły trzy obozy: polski, litewsko-ruski i tatarski. W tym czasie główne siły krzyżackie przekroczyły Drwęcę pod Bratianem i posuwały się w kierunku północno-wschodnim, ażeby zatrzymać dalszy marsz wojsk sprzymierzonych. Wreszcie obie potęgi stanęły oko w oko do śmiertelnej rozprawy, znanej w historii pod nazwą bitwy pod Grunwaldem.

Bitwa pod Grunwaldem 15 lipca 1410 r.

Armia polsko-litewsko-ruska liczyła około 29 000 jazdy i około 10 000 piechoty. Pod względem narodowościowym była różnorodna, składała się bowiem z Polaków, Litwinów, Rusinów, a także Czechów, Mołdawian i Tatarów. Organizacja przemarszu tak wielkiej na owe czasy armii wymagała dużej wiedzy i sprężystości dowództwa, które musiało utrzymywać w wojsku wzorową dyscyplinę. Widać to było już podczas przeprawy pod Czerwińskiem,

gdzie wydzielono specjalne oddziały do pilnowania porządku przy wchodzeniu na most pontonowy. Wielkich umiejętności wymagała także j organizacja marszu, kiedy wojska co noc za-kładały obóz i zwijały go sprawnie rano, przed wyruszeniem. Wszelkie uchybienia w dyscyp-' linie były surowo karane.

Wojska krzyżackie liczyły około 21 000 jazdy i około 6000 piechoty. Pod względem narodowościowym były bardziej jednolite, gdyż składały się w większości z Niemców, resztę zaś stanowiła garstka Słowian, głównie z Pomorza i Śląska oraz „goście” z Europy Zachodniej. W sumie armia krzyżacka była liczebnie słabsza, ale za to lepiej uzbrojona. Duża różnica pod tym względem istniała zwłaszcza pomiędzy wojskami krzyżackimi a lekko uzbrojonymi oddziałami litewskimi i ruskimi.

Teren przyszłej bitwy pokryty był wzgórkami, w oddzielających je dolinkach znajdowały się zarośla i niewielkie połacie lasu, okolica nadawała się więc dobrze do ukrycia wojsk i przeprowadzenia niespodziewanego natarcia

Wojciech Kossak, Grunwald

56