35201 rośliny III (7)

Wawrzynek wilczełyko

Daphne mezereum, A

Roślina ta jest krzewem o grubych, wyprostowanych gałązkach, osiągającym wysokość 1,5 m. Liście ma jajowato-lancetowate, długości do 12 cm, skupione na końcach gałązek. Wczesna wiosna pojawiają sic* różowe, pachnące kwiaty zebrane w grona. Jajowato-kuliste, ja-skrawoczerwono owoce wielkości ziarna grochu dojrzewają w czerwcu i lipcu. Cala roślina jest bardzo trującą. Zatrucie czerwonymi owocami zdarza się dość często, zwłaszcza u dzieci. Typowe objawy to wymioty i krwotoki. W każdym wypadku niezbędna jest natychmiastowa pomoc lekarska. Wawrzynek wilczełyko jest także roślina lecznicza. W lecznictwie ludowym używa się go zewnętrznie przy podrażnieniach skóry i w leczeniu gośćca. Z powodu efektownych kwiatów, zwiastunów wiosny, wawrzynek wilczełyko jest często zrywany, dlatego też w wielu miejscach został doszczętnie wytępiony. Występuje na terenie całego kraju, zarówno na nizinach, jak i w górach, jednak wszędzie dość rzadko. Rośnie głównie w wilgotnych i cienistych lasach liściastych, preferuje żyzne, próchnicze gleby.

Wawrzynek główkowy

Daphne cneorum, B

W odróżnieniu od poprzedniego gatunku, wawrzynek główkowy nie zrzuca liści na zimę. jest niska krzewinka, dorastająca do 50 cm wysokości. Liście ma sztywne, nagie, długości do 1.5 cm, lancetowate, bez ogonków. Kwitnie od maja do czerwca. Kwiaty ma różowe lub rzadziej białe, zebrane w szczytowych główkach. Owoce dojrzewają jesienia, często się nie wykształcają, a roślina rozmnaża się głównie wegetatywnie (przez odrosły pędów podziemnych), jest silnie trującą. Wawrzynek główkowy występuje w Polsce o wiele rzadziej niż poprzedni gatunek. Można go spotkać jedynie w okolicach Ostrowca Świętokrzyskiego, na Wyżynie Lubelskiej i w Puszczy Sandomierskiej. Rośnie w miejscach suchych i nasłonecznionych, zwłaszcza na trawiastych zboczach i na brzegach lasów sosnowych.

VJJJ

21