40

37

łęga Jastrzębiec i w. in. fig. 58J 59) o godłach za małych, ginących w polu (fig. 60 i 62 tarcze (?) Drużyny i Ostoi) i zupełnie aheraldycznym rysunku—jednem słowem, typ herbu tak trafnie nazwany przez Kochanowskiego „wcieleniem heraldycznego absurdu”.

fig. 58.    fig. 57.    fig. 59.

file prócz tych pospolitych znajdujemy tu jeszcze inne poszczególne heraldyczne dziwolągi i błędy; są np. blasony tarcz dzielonych, rozpoczynane od strony lewej (Kalm-Podoski) albo od połowy dolnej (Biszping)^J)

fig. 60.    fig. 61.    fig. 62.

są i pasy niedoprowadzone do brzegu tarczy (Trach); „skośnie w lewo” blasonowane są raz pasy skośnolewe (Trzy belki) a drugi raz skośno-prawe (Carosi); w Kopasinie (fig. 61) 2 dziwolągi naraz, mianowicie 4 rzeki zamiast 2-ch^{1 2}) i pole srebrne zamiast czerwonego, w Herburcie znów widnieje kula nieokreślonej barwy miasto jabłka—i t. p.

Po przedmowie do „Księgi herbowej rodów polskich”, wydawnictwa, które Juliusz hr. Ostrowski rozpoczął w 1897 a przerwał po 19-u zeszy-

1

Ten, co prawda, w tłomaczeniu z oryginału.

2

*) Wskutek błędnej interpretacyi rysunku tego herbu w „Herbarzu” Bobrowicza.