43902 skanowanie0052 (22)

Opisywanie zdarzeń: szczegóły są istotne 55

Zważy wszy język (w lym i konstrukcje), mamy tu do czynienia z typowym wstępnym opisem zdarzenia. Nie jest to źle sporządzona pozycja arkusza krytycznego: lak ogólna ocena nie jest po prostu możliwa. Zdarzenia krytyczne są mniej lub bardziej użyteczne w zależności od celu, któremu mają służyć. W tym przypadku chodziło o wypracowanie osobistej reakcji na sprawozdanie z badań (Delamont 1976), które nauczyciel przeczytał i postarał się odnieść do własnej sytuacji. Nauczyciel uznał, że jego rozwój profesjonalny wymaga, aby przemyślał swoje działania, porównując przypadki opisane przez autorkę z własnym przypadkiem. Na tyle. na ile posłużył się własnym doświadczeniem jako przykładem na trafność obserwacji autorki, ten opis do arkusza okazuje się pożyteczny. W opisie brakuje jednak szczegółów niezbędnych, by dalej zgłębiać zdarzenie. Niewiele tu oprócz prostego stwierdzenia, że nauczyciel ma podobne doświadczenia, więc zgadza się ze stanowiskiem Delamont. Ale jako żc o jakości zdarzenia krytycznego wolno orzekać jedynie na podstawie przydatności dla określonego celu. jest to opis efektywny.

Jeśliby jednak nauczyciel postanowił przedstawić komuś ów problem, przydałyby mu się bardziej szczegółowe i systematyczne dane. Musiałby w tym celu powiększyć niektóre fragmenty obrazu, czyli zbadać reakcje na opisaną sytuację. Na przykład jak nauczyciele radzą sobie z pomocami naukowymi, skoro nauczają w różnych pomieszczeniach, albo w jakim stopniu uczniowie czują się związani ze swoją szkołą. Przydałyby się też aktualne „na przykład”. Można by skupić się na szczegółach, takich jak znaczenie przypisywane przez autora zapisu określeniu zdezorientowani lub częstotliwość przenoszenia się z klasy do klasy w ciągu całego szkolnego dnia. Tak zostałyby zgromadzone przykłady skutków przechodzenia nauczyciela z pomieszczenia do pomieszczenia, dzięki czemu czytelnik dowiedziałby się, na jakich danych nauczyciel oparł swój osąd. że brak klasy - pracowni szkodzi uczniom i nauczycielom.

Język wstępnej wersji zapisu pokazuje, gdzie przydałaby się większa dokładność. Użyto słów w rodzaju „często”, choć nie byłoby trudno ustalić, jak często, kiedy i dlaczego. Spostrzeżenia (takie jak „stanowi to utrudnienie dla uczniów” i „nauczyciele czują się zdezorientowani”) dopóty pozostaną tylko osobistą opinią, dopóki nie potwierdzą ich zachodzące zdarzenia. Aby osądzić trafność opinii nauczyciela, musimy dowiedzieć się, jak powstaje lub powstać może dane zjawisko (utrudnienie i dezorientacja) i przy jakiej okazji.

Uzupełniwszy zapis takimi informacjami, nauczyciel mógłby podzielić się jego treścią z kolegami i z uczniami, by poznać ich reakcje i uwagi. Na tej podstawie mógłby ponownie poprawić zapis lub na przykład sporządzić ankietę, której wyniki przydałyby się kierownictwa szkoły.

Jak widać, nie da się ocenić zapisu zdarzenia, nic uwzględniając, do czego jest nam potrzebny. Jeżeli zapis zdarzenia krytycznego miał nam powiedzieć tylko, że nauczyciel zgadza się ze zdaniem Delmonl. a byłby to cci całkowicie zasadny, spełniłby swoje zadanie. Jeżeli jednak nauczyciel zamierzał osiągnąć coś więcej, powinien był wzbogacić zapis wieloma empirycznymi szczegółami