46380 Rugby technika i przepisy 3

jmujemy rywala rękami i mocno atakujemy barkiem, puszczając szarżowanego lekko z boku i dalej działamy tak, jak przy pozostałych szarżach.

2.    Metodyka nauczania

Zanim przystąpimy do nauki szarży właściwej musimy przygotować ćwiczących do tego elementu — nauczyć upadania na ziemię. Jest to bardzo istotne w tej dyscyplinie sportu.

Pady — metodyka nauczania

a.    Pady na przedramiona z klęku prostego

b.    Pady na bark z klęku prostego

c.    Pady na przedramiona i barki z przysiadu

d.    Pady na przedramiona i barki z postawy

e.    Pady na przedramiona i barki w marszu i biegu

f.    Pady na przedramiona i barki z pitką Opis techniki wykonania

PAD NA PRZEDRAMIONA

Dłonie otwarte, palce szeroko rozwarte, jednoczesny kontakt z podłożem przez oba przedramiona i dłonie. Biodra uniesione, kontakt z ziemią mają tylko przedramiona i stopy. Jest o pad przygotowujący do kontaktu z ziemią i pozostałych padów — nie ma bezpośredniego zastosowania w grze.

PAD NA BARK

Przy wykonywaniu tego padu należy zwracać uwagę na kolejność kontaktu z podłożem poszczególnych części ciała. Najpierw, ziemi dotyka podudzie, potem udo i biodra, na końcu tułów, który należy skręcić tak, by kontakt z podłożem miała tylna część barku, okolice łopatki. Ramiona przed sobą, Lekko ugięte w łokciach, imitują lub trzymają piłkę.

NAJCZĘSTSZE BŁĘDY POPEŁNIANE PRZY WYKONANIU PADÓW:

—    upadek na zamknięte dłonie

—    upadek na same dłonie a nie na przedramiona

—    upadek na bok dłono

—    upadek bezpośredni na bark, z pominięciem kolejnych części ciała (podudzie, udo, tułów) — grozi to urazami

—    uderzenie kolanami i udami o ziemię

Po zapoznaniu i przygotowaniu ćwiczących do szarży, możemy przystąpić do nauki właściwego elementu. Jest to jedna z trudniejszych części techniki indywidualnej, niezbędnej do gry w rugby. Prawidłowe jej przyswojenie pozwoli na zatrzymanie przeciwnika, uchroni ćwiczących przed lękiem i ewentualnymi urazami wynikającymi z niewłaściwego wykonania poszczególnych ćwiczeń. W przygotowaniu do szarży bardzo istotna jest (poza nauką padów) sprawność ogólna oraz rozpoczęcie nauki od pozycji łatwiejszych, czyli czworakowych i klęcznych.

Szarża — metodyka nauczania

a. Szarża w pozycjach czworakowych

b.    Szarża w klęku prostym

c.    Szarża z przysiadu podpartego

d.    Szarża w klęku jednonóż

e.    Szarża z tylu w pozycji wysokiej: marszu, truchcie, biegu

f.    Szarża z boku w pozycji wysokiej: w marszu, truchcie, biegu

g.    Szarża z przodu w pozycji wysokiej: w marszu, truchcie, biegu.

3.    Przykładowe ćwiczenia

1.    Szarżowany w klęku podpartym — szarżujący w klęku podpartym za nim, układa bark pod pośladkiem partnera, obejmuje rękami jego uda, głowa przylega do nóg wspótćwiczącego, uniesiona do góry. Przez ściągnięcie ramion do siebie i wygięcie tułowiem w przód powoduje upadek szarżowanego.

Zwrócić uwagę na następujące elementy:

—    głowa szarżującego na szarżowanym

—    kolana w górę. kontakt z ziemią tylko stopami

—    nie pozwolić na obracanie się po ziemi po wykonaniu szarży

—    wykonywać szarżę na obydwa barki

2.    Szarżowany w klęku prostym — szarżujący za nim, również w klęku prostym, jednym ruchem przechodzi do szarży z tyłu.

3.    Ćwiczenie w trójkach. Szarżowani w klęku prostym obok siebie, szarżujący z tyłu za nimi, wykonuje szarżę raz jednym, raz drugim barkiem.

4.    Szarżujący w klęku jednonóż za szarżowanym, na kolanie dalszym od niego, jednym ruchem wykonuje szarżę.

5.    Szarża w trójkach, szarżowani w klęku prostym w odległości 1.5 — 2 metrów od siebie, szarżujący z tyłu za nimi porusza się na czworakach i wykonuje szarżę raz lewym, raz prawym bokiem.

A szarżuje B. dobiega i szarżuje C, trener określa ilość szarż. Jeżeli jest ich więcej niż dwie określić punkt, który należy obiec (cały czas na czworakach), by wykonać kolejną szarżę.

6.    Ćwiczenie jak wyżej, ale szarża z boku.

7.    Szarżujący łapie z tyłu za biodra partnera, który stara się iść do przodu. Partner z tyłu poprzez obsunięcie się w dół na uda wykonuje szarżę.

S. Szarżowany poroszą się w marszu do przodu, szarżujący dobiega z tyłu i wykonuje szarżę.

9.    Ćwiczenie jak wyżej, szarża z boku.

10.    Szarża w dwójkach z tyłu, obaj ćwiczący poruszają się w biegu.

11.    Ćwiczący ustawieni w rzędzie w klęku prostym (odległość 1 — 2 pomiędzy nimi) ramiona splecione na plecach, druga grupa idzie po kolei na ćwiczących, którzy starają się wyjść barkiem w biodra idącego przeciwnika.

oooo

----xxxx

12.    Ćwiczenie jak wyżej, ale ćwiczący znajdują się w klęku jednonóż.

13.    Ćwiczący w półprzysiadzie, ramiona splecione na plecach, ustawienie w rzędzie, starają się wypchnąć barkiem poza wyznaczoną linię idących na nich oporujących.

oooo

--------xxxx

Uwaga: zwracać uwagę na ułożenie głowy w czasie kontaktu.

14.    Ćwiczenie jak wyżej, ale oporujący w lekkim biegu.

15.    Ćwiczący w półprzysiadzie, jedna ręka na plecach, druga przygotowana do kontaktu z przeciwnikiem w kolejności: ręka, bark, głowa. Przeciwnicy ustawieni w rzędzie idą kolejno na ćwiczących.

16.    Ćwiczenie jak wyżej, ale oporujący w biegu.

17.    Ćwiczący w klęku jednonóż, ćwiczy wejście barkiem w przeciwnika dokładając pracę obydwu ramion.

18.    Ćwiczenie jak wyżej, ale ćwiczący w przysiadzie.

19.    Organizacja ćwiczenia jak przy poprzednich, pełna szarża z przodu z klęku prostego przeciwnicy w marszu, truchcie, biegu.

0.    x ćwiczący

----bieg bez piłki

-bieg z piłką

PRZEPISY MINI-RUGBY

1.    Drużyna na boisku liczy siedmiu zawodników. Można zmniejszyć liczbę graczy, szczególnie w grach treningowych i w początkowej fazie zaawansowania.

2.    Boisko — powinna być trawiaste lub ziemne

szerokość — 20 m długość — 50-60 m pole punktowe — 5 m

50-60 m-

3.    Czas gry — dwie połowy po 5 do 10 minut, w zależności od wieku grających, liczebności drużyn, liczby meczy rozgrywanych w danym dniu.

4.    Obuwie — miękkie, trampki lub korkotrampki (zakaz używania butów twardych, meczowych).

5.    Ubiór — jednakowe koszulki i spodenki. Nie wolno używać żadnych ochraniaczy i innych twardych przedmiotów.

6.    Celem gry jest zdobycie jak największej liczby punktów poprzez zaniesienie piłki na pole punktowe przeciwnika.

7.    Piłkę wolno podawać rękami tylko do tyłu. W wypadku błędu podania do przodu — rzut wolny dla drużyny przeciwnej.

8.    Zakaz gry nogą. Pitkę wolno kopnąć tylko na rozpoczęcie pierwszej i drugiej części meczu. W wypadku nieprzepisowego zagrania — rzut wolny dla przeciwnika.

9.    Zakaz wiązania młynów zwartych (dyktowanych).