50017 skanuj0010 (338)

16

i małego brata. Wieźli wszystkich na Bełżec. Nie wiem skąd ludzie wiedzieli, że w Bełżcu ludzi palą elektryką. Trzecia „akcja”, to już Tłuste było , judenrein”. Wtedy już „akcję” przeprowadzało gestapo i zamordowano w Tłustem 7000 ludzi. Wykopano na okopisku (cmentarzu) cztery wielkie doły. Poprzez dół była położona deska, na tej desce stawało naraz 10 ludzi rozebranych do naga i kulomiot zestrzelał ich od razu do dołu i szli następni. Strzelali tak od czwartku do poniedziałku, ale tylko nocami. Do pomocy byli zabrani „ordnerzy” żydowscy i oni wyszli żywi i opowiadali, jak się to odbywało. Musieli wchodzić do dołów i te trupy układać jedne na drugich, ciasno jak śledzie, żeby się więcej zmieściło. Dzieci rzucano do dołów żywcem i przykładano trupami. Niemiec chwytał dziecko za kark i wołał: „Nimm das Dreck und schmeiss herein”. Dzieci pływały w tych dołach we krwi. Dwie dziewczynki wygrzebały się spod trupów i wróciły do miasta, ale były jak zwariowane, nie chciały nic mówić. Wszystkie ubrania przywożono do miasta i składano w magazynach. Potem Niemcy wywozili.

Resztę ludzi, którzy zostali, tylko młodych i zdrowych, to było może 300, wysłano na folwark o 2 km od Tłustego. U nas wszędzie były takie folwarki. Poszliśmy tam, tata i my obaj z bratem. Mieszkaliśmy tam w barakach i bardzo ciężko pracowali w polu. Nie było żadnej policji i nikt nas nie pilnował, ale we wsi i w mieście była ukraińska milicja i jak Żyd pokazał się poza folwarkiem — zaraz był trup. Rządca był Polak, nie dokuczał bardzo, ale trzeba mu było dawać co dzień 50 zł od głowy, to się nazywało, że niby za jedzenie, ale dostawaliśmy tylko trochę chleba i zupy, a jedzenie i tak musieliśmy sobie kupować u chłopów na wsi.

Nie wszyscy mieli pieniądze, ale bogatsi bardzo pomagali biednym, tak samo opłacali za nich rządcę.

Byliśmy na tym folwarku sześć tygodni. Zaczęto mówić, że przyjdzie za nami „akcja”, wtedy ustawialiśmy co noc straże, żeby strzec, jakby coś było. Tej nocy, kiedy przyszli, ja stałem na warcie, wszyscy spali. Była to taka piękna noc. To było latem 1943 r. Zaraz koło folwarku był staw, w tym stawie żaby kumkały, było ciepło i sam zapomniałem po co tu stoję, słuchałem żab i było mi tak dobrze, o niczym nie pamiętałem. Ale nagle posłyszałem, że ktoś śpiewa, poznałem, że to nie chłopi z naszej wsi. Znałem, jak oni śpiewają. To śpiewali ukraińscy policjanci. Wtedy zacząłem krzyczeć i zbudziłem wszystkich. Ale było już za późno, bo tamci jechali na koniach i byli za chwilę przy nas. Ludzie z baraku wyskakiwali w bieliźnie i przez okna uciekali przed siebie. Policjanci strzelali z kulomiotów i automatów, zaganiali ludzi końmi, nie wiem, ilu ludzi uciekło, ale niedużo, bo na drugi dzień widziałem pobitych. My obaj z ojcem zaczęli biec, ale kula trafiła tatę i upadł nam pod nogi. My się nie zatrzymali, tylko zaczęli biec dalej, pędziliśmy w pole i udało nam się uciec. Była wtedy 3-cia rano. Przekradliśmy się do Tłustego, do znajomego Polaka, pana Grabowieckiego. To był stary, pobożny człowiek, mieszkał sam z żoną, schował nas na strychu przez dzień i noc. Nie mieliśmy żadnych pieniędzy, tylko jeden złoty zegarek, a wszystkie pieniądze miał tata przy sobie. Ale tata już leżał nagi i wszystkie trupy dokoła też, zabrali wszystko. Rządca pozwolił nam tatę pochować, dał nam łopaty i my obaj z bratem wykopaliśmy dół i pochowali tatę tak nago,Jak leżał. Nie mieliśmy nic, żeby go odziać. Wiem, gdzie jest ta mogiła i zawsze do niej trafię.