50925 P1020807 (2)

jak stwierdziła, pewnie nabiorę do nie) obrzydzenia, ale czy mimo wszystko mógłbym napisać |e) rekomendację? J_a|c₀ były profesor? Więc napisałem. Potem znów przyszła kartka (akt Modiglianiego z Muzeum Sztuki Nowoczesnej w No-wym Jorku), z informacją, że pracę dostała i bardzo się cieszy. I na tym koniec. Pewnej nocy znalazłem jej nazwisko w nowej książce telefonicznej Manhattanu, wraz z adresem na Upper East Side, gdzie widocznie ojciec kupił jej apartament. Ale próba powrotu była kiepskim pomysłem, więc jej nie podjąłem.

Jeden Geotge mnie nie opuścił. George 0’Hearn, chociaż piętnaście lat ode mnie młodszy, stał się moim świeckim spowiednikiem. Przez półtora roku romansu z Consu-elą był mi najbliższym przyjacielem i dopiero później przyznał się, jak bardzo martwił się o mnie, obserwując, jak zatracam swój zwykły realizm, pragmatyzm, cynizm, opętany jedną tylko myślą: żeby jej nie stracić. To on nie pozwolił mi odpisać na kartkę Consueli, chociaż bardzo chciałem, wmawiając sobie, że zaprasza mnie do tego cienka kibić, szerokie biodra, łagodna krzywizna ud, płomień włosów w miejscu wyznaczającym rozwidlenie całej postaci -znak firmowy Modiglianiego, akt przyzwalającej, wysmukłej dziewczyny marzeń, którą artysta malował z rytualną uporczywością, a którą Consuela bezwstydnie przysłała mi na odkrytej pocztówce przez pocztę Stanów Zjednoczonych. Nagą dziewczynę, której piersi - pełne i skierowane lekko na boki - wyglądały jak wzorowane na piersiach Consueli. Nagą dziewczynę z zamkniętymi oczami, broniącą się - jak Consuela - jedynie siłą własnego erotyzmu i -znów jak Consuela - prymitywnie naturalną, a zarazem elegancką. Złotoskórą nagość, niezrozumiale uśpioną w aksamitnej czarnej otchłani, którą ja, w swoim specyficznym nastroju, utożsamiałem z grobem. Postać o wydłużo-

ne|, falującej linii, która leży i czeka na ciebie, nieruchoma jak śmierć.

George zniechęcał mnie nawet do wypisania rekomendacji dla Consueli.

- Zawsze będziesz bezbronny wobec tej dziewczyny -argumentował. - Nigdy nie zdobędziesz nad nią kontroli. Jest w niej coś, co przyprawia cię, i zawsze będzie przyprawiać, o szaleństwo. Jeśli raz na zawsze nie zerwiesz z nią kontaktu, to coś zniszczy cię do szczętu. Ty przy niej już nie reagujesz na naturalną potrzebę. To czysta patologia. Spójrz na to okiem krytyka, spójrz z profesjonalnego punktu widzenia. Pogwałciłeś prawo dystansu estetycznego. Przesentymentalizowałeś doznanie estetyczne tej dziewczyny - spersonalizowałeś je, zamieniłeś w uczucie i zatraciłeś poczucie separacji niezbędne dla przyjemności. Wiesz, kiedy to się stało? Tej nocy, gdy wyjęła tampon. Nieodzowna odrębność estetyczna ulotniła się nie w momencie, gdy obserwowałeś jej krwawienie - to było jeszcze okej, to było w porządku - tylko wtedy, gdy straciłeś opanowanie i padłeś na kolana. Co dę, cholera jasna, do tego skłoniło? Czym wytłumaczyć komedię sytuacji, w której młoda Kubanka kładzie na matę takiego faceta jak ty, profesora pożądania? Tym, że piłeś jej krew? Moim zdaniem, tu właśnie dokonało się porzucenie niezależnej pozycji krytyka, Dave. Czdj mnie - nakazuje ona - czdj misterium krwawiącej bogini. A ty to robisz. Nie wzdragasz się przed niczym. Liżesz jej krew. Konsumujesz ją. Trawisz. To ona penetruje ciebie. A dalej co, Davidzie? Szklanka jej moczu? Niedługo pewnie zaczniesz żebrać o fekalia? Nie sprzedwiam się temu ze względów higienicznych. Ani dlatego, że to obrzydliwe. Sprzeciwiam się temu, bo to oznacza miłość. Tę jedyną przez wszystkich upragnioną obsesję: „miłość". Ludziom się zdaje, że zakochując się, uzyskują