59186 img429 (6)

Mapa zapisana runami na kamieniu z Spirit Pond, z Maine.

uczciwie szuka prawdopodobnie się to znajdzie; lub w każdym bądź razie coś, co wygląda na to; lub w ostateczności coś, co zostało wykonane tak, żeby na to wyglądało. Tak właśnie stało się z runami amerykańskimi.

W 1961 uczona niemiecka Hertha Marąuardt opublikowała ważną bibliografię napisów runicznych na Wyspach Brytyjskich; dodała do tego aneks ze znanymi runicznymi napisami z Ameryki Północnej. Ten dodatkowy katalog zawiera około czterdziestu osobnych stanowisk, a miały miejsce jeszcze nowe odkrycia już po ogłoszeniu tej listy. Sięgają one od Nowej Anglii do Środkowego Zachodu, od Maine do Missisipi i do Minnesoty. Rzeczą, która je łączy, jest fakt, że żaden nie został jeszcze zaakceptowany jako czystoruniczny przez profesjonalych runologów ze Skandynawii. Niektóre uznano za naturalne skalne rowki zwietrzelinowe; inne za wyrżnięte pługiem lub broną znaki na kamieniach znajdujących się tuż pod powierzchnią; następne znowu, chociaż ogólnie przypominające runy, prawdopodobnie mają inne pochodzenie etniczne, powiedzmy indiańskie; jeszcze inne zostały odrzucone po prostu jako nowoczesne napisy lub jako fałszerstwa. Mimo sceptycyzmu Starego Świata, są jeszcze ciągle liczni Amerykanie, którzy chcieliby dowieść, że ta czy inna inskrypcja jest autentyczna i runiczna.

Trudność polega na tym, że napisy, nawet te uważane za niewątpliwie runiczne, wyglądają nieprawidłowo w porównaniu z rodzimym materiałem ze Skandynawii. Zawierają rzadkie formy liter, które nie mają nigdzie indziej odpowiedników lub nie odpowiadają dacie dołączonej do inskrypcji; albo pokazują wybór typów runicznych, które, biorąc pod uwagę znany kierunek rozwoju pisma, nie mogły istnieć jednocześnie. Język tekstu, chociaż zawierający elementy nordyckie, często nie jest podobny do żadnego języka z którejkolwiek znanej epoki historycznej. Sprawozdania ze znalezisk bywają pogmatwane lub dyskusyjne. Czasami zdarza się nawet, że obiekt zaginął i znany jest tylko z wczesnego, i nieprofesjonalnego opisu.

Przykładem tego są kamienie runiczne ze Spirit Pond. Zgodnie ze sprawozdaniem anytkwariusz-amator (bez archeologicznego doświadczenia), znalazł je na wybrzeżach rzeki Morse w pobliżu Popham Beach, w Phippsburg, w stanie Maine, w 1971 roku.