59378 skanowanie0143

On tylko, z ponadżlebnych krawędzi,

Kędy, sam, w głębiach nocy się pnie,

Na mórz skrwawionych głuchą balladę I na krzyk trwogi rannego ptaka —

On tylko swoją może zadumę Dać ciężką, głowę zamknąwszy w dłoń — I jęk, co padnie w otchłań bezdenną, Która go dzieli od reszty świata —

Od niw radosnych i mórz tych krwawych, Kędy, mrąc, leci zraniony ptak.

BÓL FATALNY

Adamie! ojcze w grzechu! grzech twój cierpię! Grzech i klątwa mnie twa w otchłań ściga! Darmo duszę swoją chwytam w ręce — Darmo ją chcę wdusić w trumnę piersi —

Jak drapieżny ptak pierś mi rozrywa Swych pazurów groźbą i popłochem —

Z rąk mi pierzcha — przez ramiona spływa Jak olbrzymia, pasożytna grzywa —

Jak niewyczerpana nigdy łez kaskada —

I bez chwili ciszy pada w bezmiar —

1 ostatnie fale z żył mych toczy,

By spadały wiecznie w otchłań szlochem —

I wciąż nowe bije mi do serca —

I zanurza je w tej krwi ofiarnej —

By je wyżąć w szale rąk jak szmatę —

By nie znało chwili odetchnienia —

.Jednej chwili ciszy! — Wieczna męka!

Ból tworzenia cierpię — Ojcze w grzechu! Ach, i nigdy bólu nie wyczerpię!

Konieczności bicz nieubłagany

Gna mnie z trudu w trud zapału furią —

287